арно (ср.)
Да видиме што арно сме виделе ние досега од Бугарите?
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
КОТЕ: Јас не знам од арно кој бега!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
КОТЕ: Така, Фросо, така! Лошото по душмани, а арното кај нас! Мајстори сте вие жените!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Ете, ви го кажав и лошото, ама и арното.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
САВЕТКА: Ако можеме некако со арно да го фатиме добро, ако не, богами, и ќе го земеш!
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Ами сега ќерко, немам повеќе што да зборувам, ми го пресече зборот како со мед, со тоа што рече: „Лошо — арно како што ќе рече мама“. Блазе...
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Готово. Да, готово. Кучињата секако не се за арно на овој свет.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ноќе, го викаат, не е за арно. Сепак, се огласува. Кој си? Што сакаш? И сѐ така, како што е ред на село.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
За секое крштевање, венчавање, закопување, пеење вода, кревање леб, за секое причестување и за сѐ поп викавме од Сапотница. И за арно и за лошо.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Та така и јас, кога со прстот проаѓам по букви непознати, ја чувствувам нивната топлина и светлината нивна ја гледам, оти секоја топлина има и своја боја, и знам дали записот говори за студено или за топло, за мрачно или за светло, за арно или за зло.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Сите сакале да нѐ спитомат, кој со арно кој со сила!
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Си рече: ме направи пастрма кајмакамов, ама јас со арно, со арно, полека.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Ако каданата нејќела со арно, насила ќе ја грабаме.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
- Бургиба е сменет! - Ако, синко. Само да е за арно - Не разбирам! Како за арно?
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Во себе си велеше: само нека е за арно!
„Балканвавилонци“
од Луан Старова
(2014)
