баба (м.)
ИЛИЈА: Многу, бабо Анчо. Големо добро ни стори.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
ИЛИЈА: Така, бабо Анчо. И јас веќе како права мајка ќе те сметам. А сега веќе време е да си одам.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
БАБА АНЧА: (сама). Уф, уф, уф, блазе на тој што ќе ја земе. Блазе и најблазе!
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Седи ти, бабо, а јас ќе ти го викнам.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
- Ама не, бабо, какви овчари? се буни момчето и, божем налутено, го мести реденикот; потоа се присетува и ги открива ретките, бели заби: - Прашуваш ли за Овчаровиот баталјон?
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Вратата се разгрна полека, но наместо да се појави остар јатаган, се појави една сејменска глава; се опули во собраниот куп и се насмеа. – Се собрале како пилиња под квачка – проговори и ја отвори едната пола на вратата. Му се поклони длабоко на тој што беше зад него. Му направи темане: – Бујрум, кади баба. Тука се како лисичиња.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
- Не, бабо. Тоа не беше сон. Вистина беше.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
И, како првпат да дознава, пред сите рече: - Мамо, ова е цреша! Тато, ова е цреша! Бабо, ова е цреша!
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
- Бабо, тато, мамо, - повика тој, - ова е џамлија! Најубава џамлија!
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
- Бабо, - прашува еднаш Зоки, - кога ќе се женам јас? Баба му малку се чуди на ова прашање, но пак му одговара: - Кога ќе пораснеш, Зоки.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Трето - ќе ги казнува секогаш деда си, баба си и татка си кога му се караат и кога не го пуштаат да оди в кино.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Па од страв од самовилите, освен нив овчарите, уште само некоја куражна баба, ако ѝ беше таква нуждата, крајна, и ако можеше да јамчи за својата безгрешност, смееше да отиде таму.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
- Леле, бабо! - свикав радосно. - Па, јас на него заборавив!
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Баба ми се смееше и тоа го забележав по белите прекрасни заби што ѝ блескаа во темнината окружени со усни премачкани со црвен кармин. Ама, смеењето не ѝ го слушав.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
КРТОТ: Патор, патор ноџиња, пасла баба козици, на два рида високи, на два дола широки…
„Последниот балкански вампир“
од Дејан Дуковски
(1989)
Да се пречекори тој раскин кого што луѓето како и да не го забележуваат иако кој знае што воопшто забележуваат тие мрачни луѓе што се качуваат во вагоните на метрото за потоа да се симнат, што покрај превоз бараат тие луѓе што се качуваат пред или по за да пред или потоа се симнат, а што само се поклопува во некоја зона на вагонот каде што сѐ е однапред решено со тоа што никој не може да знае дали ќе излеземе заедно, дали прво ќе се симнам јас или пак оној слабичок човек со ролна хартија, дали онаа баба во зелено ќе продолжи до крај, дали тие деца сега ќе се симнат, ма јасно е дека да бидејќи веќе ги собираат тетратките и лењирите, низ игра и смеење приоѓаат кон вратата додека таму во аголот некоја девојка се стабилизира за да потрае, за уште многу станици да може да седи врз конечно испразнетото седиште, а таа девојка е непредвидлива.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
О, бабо, тука ли се нашите пилиња?
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Набргу се враќа внучето на Петра и ѝ кажува на Митра со малку засипнат и преплашен глас Бабо Митро, те вика тета Чана долу, во подрумите!
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Со Љубица ќе си играте, јас скоро ќе дојдам. Ѝ одговорив: Добро бабо.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Истрчува баба ми и ми дава некоја чаша полна со бубачки.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
