бездруго (мод.)
86. Оние карактеристики кои Мисирков ќе ги повтори и кон крајот на својот живот бездруго се однесуваат на бугарските студенти во Русија, кон кои беа приклучени и некои Македонци коишто навистина беа во поголемиот број опфатени од социјалистичките идеи и, според тогашните сфаќања, се однесуваа прилично нихилистички кон националното прашање воопшто.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Бездруго, македонските маси со поголема радост ќе го прифатат гледиштето на македонските националисти што проповедаат Организацијата да се претвори од револуционерна во еволуциона. Како таква ќе може легално да работи во Турската Империја.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Мисирков бездруго со право бил револтиран од практиката на ТМОРО што се служела со бугарскиот литературен збор во својата дејност, како и од активноста на некои егзархиски учители што толку ревносно го воведувале тој јазик во македонските средини. 156.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
СЕЛАНЕЦОТ: Ако земам, белќи ќе се пишманам, ако не земам, бездруго ќе се пишманам.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
АНЃЕЛЕ: Што бил толку години отиден бездруго ќе донесе.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Разбери, дека јас не можам да се решам за да им кажам оти се венчавме и за тоа треба бездруго да дојдеш и да ме земеш.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
- И велиш бездруго ќе не примат? – прашаше кој знае по кој пат Мече, вртејќи со глава како да не му се верува.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Сега, бездруго, кондуктерот разбрал дека е измамен и веќе се приближува ...
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
По земјата имаше послана куп свежа слама, на испреплетените гранки горе на покривот стоеше закачена лејка за вода, останата бездруго уште од полјакот и ништо повеќе.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Тоа нѐ потсетуе исто така на задачата со која што бездруго треба да се нагрби секој еден културен работник од нашата Народна Република, а имено: прибирање и печатење народни песни.
„Од борбата“
од Блаже Конески
(1950)
Не сакав да го разочарам својот нов идол што еднаш бездруго ќе му стане другар на човекот со илјада лица, на Лон Чени.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Затоа тој одамна беше му натратил на игуменот од Чебрен — поп Трпета, ако падне некој женски шеј бездруго да му го причува, и уште една две оки масло напред остави како капар.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— Кожув, вели, сакам бездруго. Толку рала чевли, шамии, крпчиња, марами, капа, минтани, минтанчиња!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Бидејќи сите го сакаа и го сожалуваа Мирчета, рекоа дека тука бездруго ќе е виновен и Бошко.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Знаат, бездруго, дека ќе го закопам во мракот на визбата и знаат дека над него ќе одгледувам габи, од оние неотровни, беломесести, сочни.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Зад челична мрежа, најверојатно за да ги заштитат од мене, седат во ист ред сведоците: ученичката во црн сатен, онаа танка скоро проѕирна жена што бездруго ќе се откажува од мене колнејќи се дека сме биле во брак, оној што еднаш го сечев под струјомерот (сиот е во превивки и под долги фластери), оној друг што остана да лежи со крваво теме во царството на пауните и тревите, двајца што еднаш ја откопуваа од подот Неговата слика.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Да знаеја чалгаџиите дека му свират на утрешниот свршеник на Викторија, бездруго ќе му ја испееја и песната на нејзиниот дедо, кој истурил, по битолските меани, крбли злато од мерак по убавата Еврејка... Но не знаеја.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Такво какво што е, да го прими таа еднаш како свое, да се соживее со него, како со даденост неразделна и дел од сето она што го осмислува животот, бездруго и пред неа ќе се раскриеше онаа неизмерна убавина на многувиденото, напнатото и страсно завојување на никогаш доволно неискористеното и никогаш несвршеното секојдневие! Барем тоа...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Требаше да го стасам и бездруго да му го покажам истетовираното срце на мојата рака.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
До година бездруго... па што сакаш, секој ден само со него.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
