блада (несв.)
Што сонуваш и шепотиш и мислиш кога по ноќва моја прстите твои бладаат можеби сакаат да ја откријат вистината што грее меѓу рацете и градите Јас и ти сме како тревата и ветерот: допирот нѐ крена од едно јалово мирување затоа сега нѐ вознемирува овој наслутен лет со кого плискаат љубопитни нашите дланови глуви Желбата благо се нурка во твоите широки очи и шуми за кревкото стебло што скоро ќе се роди
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
ФЕЗЛИЕВ: Јас не бладам. И ти се молам, не изигрувај пред мене - невиност!
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
- Не ми веруваш... - се опира тој. - Па ти бладаш, драги мој.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
„Лудост ли е сето тоа? Или некое нечисто бладање.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Такви луѓе не постојат, тие се појавуваат само во моите бладања...
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Тоа беше како некој да помина со крпа по сета белина наоколу и како да ги избриша со првиот замав сите тие превсенувања, сите тие бладања на неговите изморени зеници.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
XI. Но сепак, и покрај сите бладања, оној ритам на бавното минување на времето мораше еднаш да го насочи и неговото траење во вистинската насока и постојано да ги стивнува неговите побуни.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Но не ја оставив да тагува и да блада по јаболка. Ѝ носев в пазува.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
- Мислам дека топ ме удри, блада некое војниче, мислам дека топ ми ја скина раката.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Некој во сонот зборува, блада: - Ноќта ја испраќам, а денот не го затечувам, кај ми отиде денот и кој ми стои сега на нога, кој ме гази сега мене!.. 187
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Сѐ нешто бладаат, вели, јазикот им е сув и црн, на крајовите од устите им се смежуравила некоја црна павлага, вели, а мевот им се надул, како на тешка жена.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Проклет да бидам, сеедно говореше; повтораше, бладаше: - Мајко, мајко, мајчице моја! - непрестајно ја бараше, видов, видов, проклет да бидам, на неговото лице повторно се јави онаа негова неизбришлива, голема смеа.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Постојано бладаше, зборуваше со мртвите: - Да дојдам? Добро, ќе дојдам... А, не, не идам...
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Оти да умреме неомрсени, Теменуго, ќе си блада.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се тетерави по стивнатото боиште Константин со товар на грбот, ѕвечаво бладање на човек пред свој крај, се судрува со грмушки и се сопнува на трупови. Збива и пцуе.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
— Што бладаш, ѝ велам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И почнува: и младите и старите поцрнуваат, се сушат, бладаат.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Крвта на преварените сливи, или плодови на крушите горници, или никаквото грозје на овој крај, таа и слатка и погубна тајна на бладања и обиди да се надрасне човековата безначајност, ги ослободувала од внатрешни окови.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Градов ми беше една огромна спална соба во која бладав бдеејќи крај сонот.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Човекот не успева да заспие, жена му блада во сон, петелот пее среде ноќ, кучето се измачува.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
