богами (мод.)
МИТРЕ: Не знам богами, ама страшна пара донесол! (Зема цигара од табакерата која Анѓеле ја има оставено на миндерот пали и пуши, рашетувајќи се по собата како не токму во умот).
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
САВЕТКА: Ако можеме некако со арно да го фатиме добро, ако не, богами, и ќе го земеш!
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
- Демек... - присторе Србин. - Демек, тоа е да не знаеш кој кога те држи под око и зошто. - Аха, - рече Србин и реши нешто да запамети. - Убаво богами.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Меѓу залаците, одвај наоѓајќи место, Шишман рече: - Богами, вујко, толку свет поминавме, ама вакво јадење нигде нема. Ако не се насркаш, ништо.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
- Богами, ваква ламја не сум видел за работа, рекол Мирче, оваа сите може да ги носи под мишка.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Сум чул, вели, дека таму не смееш и накриво да го погледнеш кучето. Богами, ви велам, вели.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Да бутнеме главче, да снимаме зборче. КУРТА: Богами, ќе бутнеме главче!
„Последниот балкански вампир“
од Дејан Дуковски
(1989)
- Богами, не ја даваме- рече Петре. – Неа и зимоска и сега маката ја има натерано да дојде кај нас.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Таму се собираа буквално најразлични можни луѓе и богами „зрачеше”, беше интересно.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
На крајот, сосема ретроспективно, со тешко срце, и со едната нога веќе вон исцртаните контури (што локва од Сенка прават!?) на однесениот (кој секогаш и бил однесен, карактеризирајќи се токму со тоа деридијанско Не-присуство!, но сепак...) „леш на постмодернизмот“ (и богами пак отворајќи цела дузина прашања за „гацањето по /во/ себе и за оние мрачно преемблематизирани субјекти и објекти на Лакан...),
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Контакт-адресата речиси е обврзувачки дел од мејл-арт работата, но постои и тнр. „еднонасочен“ мејл-арт кој често се одвива на начин и испраќачот и примателот на пораката да не се познаваат, или примателот да не го познава испраќачот; едноставно повеќе-помалку случајно некому му се испраќа некаква мејл-арт порака, и толку, не се бара фидбек; постојат и специјални случаи, тнр. „енигми” или „истраги” кога во мејл-арт пораката (или во низа пораки) се разоткрива некаква мистерија или шифра која понекогаш значи, на пример, само откривање на контакт-адресата, но понекогаш богами шифрите носат прилично дубиозни уметнички пораки (постои еден генијален „поштенски“ роман на мистериозниот американски писател Томас Пинчон, „Објава на бројот 49“; самиот роман можеби и (не!?) може да се смета за мејл-арт, но во секој случај тој е инспирација за многу мејл-уметници).
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
„Како секогаш свежа изгореница”, би можело да се каже, ја чувствуваше Пандалф Вулкански - можеби би згрешиле ако кажеме: госпожа Сенка; подобро: нејзиното отсуство, како едно меурче на кожата, во кое, како во кугла, се наоѓаат секакви: Левенхуковите човечиња, Зевсовиот дожд, а богами и: вирусите, тројанските коњи, логичните бомби и црвите.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Тој има талент на вродена авторитарност (пак типично за еден балкански лидер, т.е. како што велите вие, господине Бузони - „гуру“) која просто се наметнува, особено кон адолесцентите, но богами и кон алтернативните интелектуалци, пософистицираните бирократи, па дури и кај бунтовните пензионери. Тоа е еден пример.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
„Класикот“ за овој број е г-динот Ташко Георгиевски, еден од ретките македонски писатели кој прочитал нешто од светската литература по 1950 година; во неговиот случај не се работи само за „читање“ туку богами и за проникнување во стилскиот феномен наречен „француски нов роман“, кој успеа да формализира одредени ингениозности на Џојс и Пруст.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
-Сања... -Да не бевте вие, уште одамна ќе се обесев, богами - се вознемири самоубиецот.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Во овие десет броја Маргина се обидуваше да го разбива оној нарцистички (автистички, во крајна линија), оној апологетски концепт (симптом, поправо) за културата, кој богами е доминантен во нашево кревко и бедничко културно живеење; од уличните минувачи затекнати во глупавите анкети, општинските чиновници, директорите на културните институции, министрите, преку новинарите и уредниците на културните рубрики, до претседателот на државата (кому, сепак, единствено и може да му се прости таа јазична помпезност, бидејќи работното место му е такво, церемонијално), речиси секаде (особена чест заслужуваат ретките исклучоци) владее тој бомбастичен, провинцијален дискурс кој повеќе прилега на мобилизациски плакати и на продавници за вештачко цвеќе отколку на еден јазик кој треба да критикува, да продлабочува, да артикулира разлики.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Демагогијата и малограѓанскиот ситен интерес сѐ уште доминираат со јавната сцена на идеи и новата некорумпирана генерација интелектуалци и политичари богами ќе треба да вложи значајни напори да се пресмета со тој парохијален и всушност примитивен дух кој нема изградено никакво посуптилно чувство за иднина, за заедница и за делба на интересите. Маргина 35 7
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Околу огнот ги нема Богородица со децата и нејзиниот девер, а поголема дупка има богами и онде каде што синоќа ја кундиса тајфата Коста Ципата.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Бабата Петра во себе го побара Костадина, да беше тука ќе ги поземеше внучињата, а богами ќе го подметнеше и својот грб за да ја симне од вагонот.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
А и тебе богами те знам.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
