брбори (несв.)
Шо може да биде тоа брборење, ако не маѓиа?“ — си заклучи Митра и си влезе зимата во разбоите.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ајде аирлиа, нека се живи, вековити, да се ќердосаат, некој к'смет господ да му даде“, и си продолжи да си ги брбори другите молитви, па дојде и до: „Исаије ликуј, Свјати мученици и Слава тебе Христе боже апостолом похвала".
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
После еден ја отвори устата: „Не брбори, Исусе. Биди мирен и не брбори.“
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Што друго да прави тука, освен да брбори и брбори до бескрај!
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Аха, како не се досети досега па овој, просто речено, не разбира ниту збор од неговото брборење.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Тој стана, го извлече пешкирот под перницата, го натопи со вода и му го стави на челото. - Треба да подремнеш. Моите брборења те растроија.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
дрво удрено од ровја, црно и го фаќам в гуша и го стегам колку што можам, а тој само потклекнува и кркори,
небаре да брбори во вирче вода, пушта шапки и очите му
излегуваат надвор, ко откатени ореви, бамуја, и потоа
памтам само дека ме удри нешто по глава, и ми скрцка
нешто во главата, мислиш некој џам ти се скрши во главата и после, кога се освестив се видов бос, ми ги собуле
чевлите и чевлите ги видов на нозете од старшијата, оти
после многу денови ме тепаше, ќе ме потепа, потепа, и ќе
си фати настрана, и ќе се погледнува во чевлите, во ботушите, ќе се кочопери, ко петел на буниште, ама нема
веќе што да ми земе, може само животот или калта од
под ноктиве да ми ги земе, и сега еве се дотркалав и до
ножот од брат ми...
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Брбориме со устите во водата. Првкаме ко коњи и правиме клобурци зад ушите. Излегуваме, влегуваме.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Стариот ѝ се предаваше на молитвата, сакаше да брбори ... мрмореше цел четврт час, со тоа завршуваше лапачката...
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Брбореа, брбореа, брбореа... - Богати ли се птиците? - Не знам... Не се. - Тогаш зошто пеат?
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Веќе се навикнати на брборењето на брестот, сфаќаат дека тој нема ништо против нив, неговата караница е со ветрот (кој знае, може токму поради нив).
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Го слушна и блиското и живо брборење на црвеношијката, кое повеќе личеше на смеење отколку на брборење.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Патем, Перо не престануваше да брбори: „Не знам која е таа река, но како да ја знам“.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
