бувне (св.)
Мирко ќе дотрча однадвор, ќе ги растропа вратите и ќе бувне во кујната.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Колку што ми држи гласот ѝ викнувам, и се бувнувам во печалката. 111
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Вели: „Нам, на селаните, среќата ни е променлива, а несреќата постојана“ , велеше Лазор Ночески и запре возот, штракнаа катанците, штрангите, се отвори вагонот и се рашири некоја светлина што се турна во вагонот што се бувна во нас и што после тргна по нас, и нѐ загледува така - гурелави, со пострупени клепки и усти, потечени под очите, со потргнати образи, обесени, разбушавени и со сламки, со осилки во косата, со кучешки болви; нѐ тераат војници, небаре метилави овци, пропрснати и со подмакани слабини, ни тропаат коските, војникот што ни отвори 119
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Првин го откорнува вратничето, го бувна и го откорна, па удри во стежерот. И него го заниша и го спрпелка матицата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Бувна и пак се отвори, потече.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ќе бувне ветерот низ решетката и ќе се срони ко песок на мене, ќе ме згугурави.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Овците кај ќе ги натераш, таму ќе бувнат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Италијанецот или се налути, или му се слоши, стана, тргна кон вратата и при тоа ги забра чашите и чинијата од масата, ги бувна на под и излезе надвор.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Во тој момент слушна брзи чекори по скалите. Џулија бувна во собата.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Потоа стана, тргна настрана, најде еден голем камен и, го бувна долу.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Убаво се слушна како се приземји и како потоа со сета сила бувна во фотелјата).
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Се поумори шетајќи низ раздвижената чаршија, каде што човек на секој чекор може да се бувне со некој зазјапан селанец.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Сосем механички, отворајќи ги мигновено очите, тој посегна да ја земе книгата, но тогаш последува вториот удар, а и коњот го бувна и тој се испружи целиот, удирајќи со лицето в цименто.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Радуле и Стојна не ги вознемируваше дури ни можноста дека секој момент може да наиде и да бувне во собата оној нејзин придонесен син, Оливер, кој токму тогаш можеби играше фудбал на широчинката под Црвената кула.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
