вала (несв.)
— Пуст ќе останиш, пустелнику еден, главата по туѓите стреи да ти се вала.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Калчев ме вала, ме врти, ме цеди.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Да се валам ко магарица, што се вели, ко поштукната да се прпелам. 47.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
