веде (несв.)
Под секира дабот, што бури победувал, така смртно под рани се веде, а потоа паѓа од моќната дрварска рака, ама - врз дрварот беден... “ Албанецот тоа го раскажа.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Седејки в хаос од мислите мачни во земјата очите беше ги впила, бидејќи сонила соништа мрачни: Потпорните греди од нивната куќа се ведат, паѓаат шумно во мракот.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
- Зад него се ведеше Циганчето Паљо. - Умрел значи, а ваму станал?
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
И таа така му одговараше, но не ја ведеше главата, ами ги задржуваше своите очи во неговите терајќи го тој да ги наведе прв.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
На празниците оддалеку ја погледнуваше и засрамен, поцрвенет до уши, си ја ведеше главата.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ефендиите влегоа на „големата" врата, ведејќи ја секој главата да не го закачи горното черчеве.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Гледаш ли? Како никогаш и да не доаѓала. Не се ведам да ја отворам нејзината торба. А и зошто?
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ќе најде камен змијана под него да се веде.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Не ќе те доцеди ништо: - под твоето дно - уште едно дно; - врз твојата синина остана птица да кружи - змија се веде на твојот брег и даб, кора од ветришта црна, вести: над сите невекови век, полкови матии непогуби!
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
II Не бој ми се, море! Врз твојата синина остана птица да кружи Змија се веде на твојот брег И даб, Кора од ветришта црна, храбри Ќе има век, Над сите векови ќе има век!
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
— Е, така те сакам, да ми дојдеш како јунак, а не да го ведиш грбот — го пречека тој уште оддалеку и се стрчна, та го прегрна и се избакнаа.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
„Види, види, завалиите!“ си помисли Толе. „Научени да м’чат и да и ведат главите пред агите, та и пред мене и наведоа и збор не пушчаат од уста".
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Тиа повелаат, ние ќе го ведиме грбот, шо ќе правиме.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Со силни удари со чивии со казми дур не му направија грда голема и пуста пештера во душата змии за да се ведат пајажини и лишки.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
И времето во него неблагодарно да легне и мовта да се веди по неговите гробишта расфрлани и заборавени во долот.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Ќе им објасни дека во вакви жештини секакви животинки се ведат во водата па може да се изразболи добитокот.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Царски е патот на змиите:
ја сечат отмено поврвнината
на брановите, легнуваат по карпите
тивко, како сонце на залез
се лизнуваат меѓу нозе
очи в очи се судираат, исчезнуваат
без страст, без отров
секогаш совест од којашто извираат
водите, се ведат змејчињата
за да се одржи невидливата рамнотежа
- услов без којшто не може ништо на веков.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
