вземи (прил.)
Албанците, гологлави, пристапија со почит, со раце скрстени. Тој час најстариот се доближи и вземи удри очи па прошепна со искрен глас: И везден ти да плачеш, имаш зошто.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
А крвта се впиваше каде што капеше вземи.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Вземи пропадна од срамови. Што да одговори, занеме, запусти.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Доста жива вземи пропадна од срамови што си го пушти чупето само на училиште, ама веќе се стори.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
„Што направи, бре Бандо, што ти би да пукаш?“ го прашуваа луѓето, но тој молчеше потпрен со грбот на куќата; гледаше вземи и молеше.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Беше пропаднал вземи или се послужил со некоја итрина...
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Покривајќи се така, потонуваат вземи или во себе, чекајќи го топлиот дожд што ќе ги подигне над земјата.
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
И сѐ така: не обраќајќи внимание на никого и ништо, загледан вземи ќе се покаже и ќе одмине...
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Ad patres, ad patres Има еден коњ, скока од рид на рид и од век во век, ноќем вишти под ѕвездите на Азија, утринум гребе, раскопува, ги буди оние на чии бедра вземи сè уште болскотат нивните сјајни мечови и го раздиплува големото македонско писмо - како единствена насока на Европа кон Исток.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Вам лага, мене чиста вистина, ако не, коски да ми истинат, пцишта да ме искинат, орли да ме исколваат, вземи да ме закопат, да би да ме отрујат, далги да ме однесат, молњи да ме црносаат, гламји да ме гламјосаат...
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Втората ноќ од скршнувањето кон Овче Поле за`ржале камилите, се скупчиле на куп, удриле со чепунките вземи, од што се дигнало голем прав што ги затемнил небото и месечината, од што настанала најцрна темнина и непроѕирна ноќ.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Одеа полека кон селото. Коњите разнемоштени, едно од тешкиот товар, што дотогаш го тегнеа, друго од разделбата и немоќта што не можеа да му помогнат на својот стопан, со вина во погледот врискаа... час подигајќи ги предните нозе, час се тегнеа наназад вклопувајќи ги задните нозе вземја, со високо кренат опаш ја покажуваа својата лутина.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
