вистина (ж.)
– „Вистина, татко, и вие браќа селани, им рекол Силјан, ама за приказна е мојава работа што бев дури во долна земја или штркова земја кај што човек досега не пошол и не ќе појде, и да ми верувате оти не е чаре да ве лажам јас, чунки не ќе ви земам нешто да си кладам в ќесе, за да не поверувате за здраво.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Ем, тако ми Бога, чедо, тебе може да ти се чини лага, ама мене за вистина, чунки ми е приказано од деда прадеда; чунки во стар век, синко, не лажеа нашите стари како сега што лажат младите.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
„Кој знае, бре синко, според нишаниве што ни ги кажуваш, вистина како да си бил штрк“, му рекол татко му.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
81. Ама г. Зиновјев им помагал и им сочувствувал на Србите. Тоа може да биде вистина, но тој го прави тоа не зашто ги мрази Бугарите, а зашто српските посланици во Стамбул се логични, ги знаат арно нивните интереси и можат да ги заштитуваат.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
23. Констатацијава на Мисирков е мошне категорична, но во неа има и еден дел вистина.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
За него е прашање – каде е вистината, зашто сите имаат свои аргументи.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
СТОЈАНКА: Вистина ти кажувам, Томче. Синоќа дојдоа стројници.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Пак вистина, кога ќе видиш едно книже и ќе речеш: и ова е пара!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Вистина е дека не е ујгун... Да одиме сите заедно треба да се најде некој да се остави во куќава, за ајваните, за полето...
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
И вистина, убаво ми рече мајка ми вчера: „Ано ќерко, поднамирви се веќе малку поубаво кога одиш на вада, оти таму се собираат момичките и жените од целово село, пак ќе те прикажуваат.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
АНТИЦА: Не е вистина. Јас ги прочитав само првите зборови и се збркав...
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Сите веруваа дека крадецот е Адам но бев убеден дека само јас ја знам вистината.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
— Разговорот постепено стапуваше од шега на вистина.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Крсте не ја кажа вистината, ама рече дека му избегало, та дури овде над село го фатил.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Тате, жими мама, вистина ли е крив дедо?...
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Тоа беше вистина, зашто таа ноќ тој прво се разбуди кога Луман им дојде, а после и кога се врати со деда му откај Мирчета.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
А кога во ноќта како пред огледало минатото се слее во иднината беспоштедно ме прогонат во мракот двете будни очи на вистината.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
И заборав утре кога ќе ме скрие и сто сонца светнат над нас во висината – во моите очи еден зрак ќе бие, една жива струја и дах на вистината.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Што сонуваш и шепотиш и мислиш кога по ноќва моја прстите твои бладаат можеби сакаат да ја откријат вистината што грее меѓу рацете и градите Јас и ти сме како тревата и ветерот: допирот нѐ крена од едно јалово мирување затоа сега нѐ вознемирува овој наслутен лет со кого плискаат љубопитни нашите дланови глуви Желбата благо се нурка во твоите широки очи и шуми за кревкото стебло што скоро ќе се роди
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Во таа лирска фантазија има некаква вистина.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
