врабец (м.)
Барем така им велеше на тие што даваа пари, а посестримите ги газеше на секој чекор да не се даваат на Турците, оти главите ќе им ги скинел како на врапци.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Кога го погледна богатото јадење полскиот врабец пак ќе се онесвестеше.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
- Среќна и на тебе! - сиот разнежен рече стариот полски врабец.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Стариот полски врабец таа ноќ спиеше пресреќен и сонуваше прекрасни новогодишни соништа.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
- Летоска еден врабец му раскажуваше на славејот.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
„Ќе ме топат виа пци денеска. Треба да имаат нешчо намирисано“ — си помисли во себе, но почна да го разбива мудуровото мислење, па му вели: — Море бег, ако се плаше орачот од врапците — не сее просо, токо гледај си ти ќевот.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Молчеше, како уловено, слабо врапченце. Со ситни живи очиња гледаше од дете во дете, сега и ние молкнувавме.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
- Проклет да си, црна богињо, срам да ти биде, слабото, несилно врапченце што си го зела на нишан, што твоите смртоносни стрели, отровни, титански си ги пуштила во малечките, слаби гради.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
- Толкунѕаво гршче пченичка собрав од класја што ги колваа врапците по стрништето... - Ја украде! - ѝ викна Василопулос.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Ловиштето го покриваа со веленце и тивко, за да не ги возбудат врапците, за секого од домаќинството уловуваа по еден.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Во Гостинската одаја, околу веќе добро разгорениот пампур се распоредуваше челадијата и домаќинот почнуваше да им ги кине главите на врапците.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Во време на божиќни пости, во студените и куси доцнадекемвриски вечери, кога врапците, навечер, ќе се сплотеа во копите и под стреите, домаќинствата тргнуваа да ги ловат.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Можеби затоа – му проблесна другарот од детството кого родителите со сила го тераа да вежба пијано, пукаше по врапците на жиците.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Квечерината, додека претураше по белешките, виде како неколку врапци се распоредија на телефонските жици како ноти на петолинието.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Каде е тоа просо? Го исколваа врапците. Каде се врапците? Ене ги в капина.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Дожд. врапци Овие врапци Под стреа што се збираат Ме разбираат.
„Вечната бесконечната“
од Михаил Ренџов
(1996)
Тие потскокнуваат како гладни врапци над истурени купчиња просо, врескаат како вријавецот на санките, врлушкаат како ореви во размакано решето, запри ги ако можеш.
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
Во нозете му се виде како врабица и таа споредба што механички му падна на памет во истиот миг му се виде непристојна. Пренепристојна. Просто ја исфрли од главата.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Врапците паѓаа од гранките смрзнати, како погодени од сачма.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Сколовранец меѓу врабец и гавран, се сети кога другаруваше со нејзиниот помлад брат Бане, сегашен секретар на големо претпријатие.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
