врелина (ж.)
Ги преполовив. Но и преполовени се вртеа околу мене и ме задушуваа со ѕверска врелина.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Допри ме и ќе ја сетиш мојата врелина.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Гледаше низ врелината на клепките: агентот го соблече полека своето палто и ги откопча ракавите на кошулата.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Сега од моето рамо тече црвена омраза. Врелина и црвена омраза. *
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Тој се наведна над ламбата и ја запали. Како да го стори тоа со врелината на својот здив.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Трепетлива врелина под клепките, метална болка во градите, млака, леплива крв под дланката и оддалеченост од сѐ што станува во тој ден.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ништо. Очите се слепи од црвена врелина.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Во грлото му надојде сува врелина.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Немаа ист шум на крвта ни иста врелина во очите.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Но, одненадеж го залеа врелина, во главата му навлезе оган.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
И како е запарно овде. Врелина му ги потиснуваше градите.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Ти си од восок направен и нејзината врелина ќе те растопи. - Циник...
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
- Каде, учителке? ... Таа застана, се избриша со шамијата по вратот и челото, продува низ устата насобрана врелина и рече: - Овде, крај потоков...
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Бројката сосем го обзема, му поигрува во главата, му прелева врелина и пот, па тогаш со сигурност и со нетрпение почнува да пресметува: најважно и најпрво ќе направи куќа.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Врелината, крикот ѝ беа обземачки.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Врелината на коњската крв прегреана од вино го шибнала со камшик му ја вратила свеста.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Во зачаденото жржорење меѓу наши познати брадосани парталковци, некои од нив со нож во појасот, луѓе на кои кафеаната има станала вистинска татковина за која се врзани сите нивни романтичарски прчења, очајувања или нејасни радости, Ибраим Ибраим ме обогатуваше со нешто одамнешно што секогаш, и додека се слуша и подоцна, излгледаше дека е измислено, исградено како мисловна архитектура со врелина и недостижна фантазија никната од почвата и дарбата на старите раскажувачи.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Трепетлива врелина под клепките, леплива крв под дланката и оддалеченост од сѐ што станува во тој ден. Се сети на некого од едно румено и зажарено лето, во една блага западна смиреност и скоро 'рѓосан сјај на 'ржта, бојата на класјата го пренесе на нејзините коси.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Во врелината на треската сѐ е зелено, и мирисот и шумот. Веќе нема земја.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Деловите на полегнатите човечки стави како да биле поделени на студени и топли зони и додека стомачните мускули им трепетеле на тврдата земја, преку тилот и меѓу плешките им се разлевала морничава врелина, и некој, едниот или другиот Онисифор, мислел дека крвта бара пукнатина на кожата да шибне како црвен знак и да му се придружи на сонцето со брзина на светлоста ослободувајќи се еднаш засекогаш од кожурците на глупавата препаленост, на страдањата и искушенијата што некогаш биле склопец на животворен течен мерџан.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
