вујко (м.)
Знаеш како се вели: кога ти е вујко владика...
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
АНА: Еве, овие се, се насобрале на пенџеринава и ѕиркаат да го видат вујка. (Жетварките се отстрануваат од прозорецот.)
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
СОФРЕ: Дај го столето за вујка ти.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
КАТА: Сите утре! Сега вујко ти ќе си оди сам.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Ах, пусти ми вујко, не ми дава да си се радувам што сум си мајка!
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
САВЕТКА: (убедливо). Море, кога ќе ѝ свирне вујко ѝ и оро ќе игра!
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
ВАСИЛКА: Ами сега, кога вујко и си сака и си дал збор пак таа не е будала да му гази на честа. Тој и е вујко и татко.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Та затоа вујко ѝ вели, да не ми си побркаш к'сметот шо ми та дошол дома.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
— Добро утро, бре шмеќар! — се нашегува Стојан со него — каде си тргнал вака со вујка ти?
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Карабуклијата е комшија на солунката, па и некаков вујко и паѓал, та белким и тој ќе изарчи некој збор на Петкова страна.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Прикаската дека вујко ѝ, еден антиквар крај Сена, ѝ помага, звучеше празно, безживотно.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Стојан и Јован секогаш беа готови. Готови беа и нивните другари, пет од земските сејмени и двајца братучеди на Анѓа – еден од вујко, а друг од тетка.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Печалбарскиот живот го почна со тајфата на Аргира, неговиот вујко.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Без заштита од татко, вујко или кој и да е близок, тој сам, направо, уште во првите денови на својот гурбетчилак остро се судрил со животот и брзо ја сфатил неговата поука, дека во тие и такви времиња мајсторот мора да потуши секаков творечки копнеж на својата душа.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Велгоштанецот на севозможни начини сакаше да му помогне, да го подготви младиот човек, да може утре кога не ќе биде под крилото на својот вујко да може сам да ги дочека и да ги издржи неминовните удари на животот.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
- Се шегува, вујко, - рече Србин.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Меѓу залаците, одвај наоѓајќи место, Шишман рече: - Богами, вујко, толку свет поминавме, ама вакво јадење нигде нема. Ако не се насркаш, ништо.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Најдениот вујко погледна околу во луѓето и рече: - Слушајте, луѓе! - рече и направи пауза во која провери дали добро го слушаат.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Шаќир беше уште младо момче на дваесетина години, та како на стрико или вујко му бакна рака на постариот Толета, кој беше токму двапати постар од него.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Само еднаш дојде вујко и ни рече: - Како сте, деца?
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
