вѕира (несв.)
Наметнат со долга и сина, како водите на езерото антерија застануваше на најдолното стапало и вѕираше уморен поглед во водената површина - сѐ додека по неа играа сончевите зраци...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
И навистина: тој читаше страница по страница, а ние патувавме: се стискавме за авионот кој не беше повеќе распарчен и раздробен и, слушајќи го, се вѕиравме во мислите да го видиме она што Васе го читаше.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Утрото, дваесет и шестиот ден од месеца цутара, втората година по Големата војна, миропомазаната жена на Пане Липовдолски (одамна упокоен) осудесет и едно годишната Лена, шевелеше низ куќи, се вѕираше час во ноќвите, час во амбарите, во потонот, во малата и големата одаја, во гредите над чардакот, по ќошињата на дворот.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Се разминуваше со заитаните минувачи, им се вѕираше во лицата на Непознатиот од платното.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Се вѕирам кон Св.Спас, црквичето од каршија, но и него го нема, и тоа како да се преселило.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
