граба (несв.)
Кине, граба, сече, носи како лавина, вечна е притаеност и вечно откривање.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Но само еден со стапки кришум сторени ко крадец некој го граба моето бреме, и ги разголува, ги корне моите корени, па јас се чувствувам дека сум живот и време.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Така е, Тој не ќе ги остави да ми го ископаат срцево и да му го пратат како подарок на некој дамкав и `рскавичав реонски секретар што остарел предвреме од алчност додека му грабал и ништо не му давал на животот.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ја грабаш и правиш свадба со неа.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Претставите се грабаа за простор и се менеа.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Безобѕирниот живот ги растргнува живите, ги граба.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Тешко сомневање го граба и го мачи.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Јадрата рака ги граба мушичките и на дланката остануваат нивните смачкани тела.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Незабележливо Арсо се придвижува, а по него долгите калливи прсти ја грабаат ископаната земја.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Мислеше само дека тој никогаш, воопшто никогаш, воопшто не и не и не би можел да се граба сега по таа зашеќерена пченица и да ја јаде неа, не дури ни сега, кога се работеше; за еден туѓ татко. Не. Никако. Никако. Избега.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
- Прекрасно! - потскокнуваме кон полиците и грабаме од шишињата. ...
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Една лута полска габа на прсти е, ѕвезди граба - па ноќ паѓа.
„Најголемиот континент“
од Славко Јаневски
(1969)
Дома не најде никој. Изгледа дека сите домашни беа истрчани да грабаат злато.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Очите му грабаа од далечините, мислите му летаа над кориите и доловите.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Оние што се збиени, уште од зори си ги мешаат сенките, се надјавнуваат, се грабаат на просторот, се издолжуваат и се собираат како пијавици, како полипи, како чудовишта; сокаците: удриле кај им било мило; еден од нив, најширокиот, се припил до езерото, не се дели од него: кај врти езерото, и тој; кај ќе се намери на куќа, се тргнува настрана, се свиткува, се стеснува; кај се спушта брегот на езерото, и тој по него; колку што се проширува брегот на езерото во летно време - толку и тој.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Нови јата риби надоаѓаа и пласкаа во плитката вода крај брегот, прпелкаа како фатени во мрежа: се пикааа во трските, во шеварот, во водните растенија и испуштаа чудни шумови и клобурци над водата; шумеше водата како подземни извори да се креваат; пиштеа галебите и сите езерски птици кружејќи и налетувајќи на рибите; трчаа луѓето, довлечкуваа кошници, сепетки, кошови, вреќи, и ги полнеа со риби; довлечкуваа и магариња, коњи, ги товареа со риби, се грабаа меѓу себе, се караа, се пикаа во езерото, заграбуваа поголеми и попресни риби; ги соблекуваа кошулите, панталоните и со нив фаќаа за да не им се лизгаат рибите од раце; се крвавеа во прстите од нивните перки, од нивните крлушки, удираа по нив со ости, со вили, со виљушки врзани на стап за да ги скротат и да не им бегаат од раце; се мешаше водата со крвта од рибите и од рацете на луѓето.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Ние грабаме, се туркаме и грабаме. Црпиме, го гребиме тенеќето, го бришеме со прсти катранот.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Грабај, и крцкај, заедно со маските, вели, дури да ги заболат вилиците.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Немам ништо убиено, рече сапотничанецот, мене сакаат да ме убијат. - Кој, праша војводата. - Браќата на Доста, вели дека сакав да ја грабам
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Мусли бег наеднаш остина. Иако не сакаше така да си помислат христијаните сам чувствуваше дека така зборува, како да ја пади од себе, од Арслан бег и од Турците во Потковицата несреќата: Оти високо летаат и грабаат па си мислат ќе ги смилостиват ако не ги убиваат, или оти ги мислат за божји птици па веруваат дека ќе ги стигне несреќа ако ги убиваат, праша.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
