градски (прид.)
И ви, гиздави момчета, Б'лгарчета градски, г'лтате ви думи, исто папагали, а не гледате как баба врели с'зли лиет.
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
Гиздави девојки градски, веч вас стигна, чукна европејска поразија френски луди моди.
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
Исто така во полза на Бугарите ќе се реши и прашањето за јазикот во градските и селските училишта.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Преку сцената пат за Водно, покрај патот густо дрвје, од далеку се гледаат темноцрвени покриви од градските куќи и врвови од дрвјата, над кои се извишува скопското кале.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Мене ми треба здравје, младост и пари: И пари!!! (се слуша биење на градскиот часовник, брои гласно).
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
- За тие што посегаат по туѓо законот нека е жив. И министрите. И градската полиција.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Најпосле градскиот часовник отчука рамномерно и просто шестпати.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
После, и изгледот му е некако меѓу градски и селски, ако може да има некоја средина.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ем ламба, ем одајче — без огниште, — ем постелата некако на градска мириса. Море, не само што мириса, ами сосем е по градски.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Тие ги исфрлија сите работи за кои мислеа дека се непотребни и така даровите слегоа на еден кожув, дванаесет рала чевли, седумнаесет разни шамии и шамивчиња, седум крпи за лице, два минтана, четири минтанчињаа, две капи, пет тулбени и две градски кошули за некои братучеди од Тиквеш коишто носеа градски алишта.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Тогаш лутав по темнината на градската периферија и ги плашев припиените сенки на вљубените девојки.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Сѐ во неговиот живот: трите маслинки, градските стреи, црвениот и голмански дрес од студентските години, покерот и платените жени пред и по матура, сѐ, и извикот -да живеат сите ножови на светот. Сето тоа што сега е грст спомени.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Мириса на рана есен. Тоа е безбоен, болен мирис, нечуен плач на заклан полски плод, нем гроздобер и исукани чадови над градските стреи.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Железниот труп на градската прскалка лазеше бавно како црна џиновска бубачка и влечеше по себе шушкави перки вода.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
На чело одеше Крстан. Тој беше облечен во градски алишта, со жолти чевли, со каскет на глава, а на елечето сјаеше синџирче.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Погребан е во Алејата на заслужните граѓани на градските гробшита во главниот град на нашата република.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Го виде раѓањето на градските светилки и се сети на една крчма во која како крв шумеше бела ракија. Побрза наведнат и исклештен како вепар.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
1. Подвизи?... Без одговор на тоа необично прашање, лежеше долг и сонлив во градскиот парк и, израмнет со одамна покосената трева и рамнодушен за летните шумови, го слушаше недалечното сопнување на реката.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Оттогаш, секое утро се разбудувам пред муграта и ја гледам. Ова ми е прво утро да ја видам вака валкана, градска.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Околу чешмата се врткаше човек, облечен во градска носија.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
