грми (несв.)
Блазе си ви, велам вам присои ладни, што чувте кај грми на пушките екот, пет векови гласат премрежиња страдни, вик јуначки сега прогласува векот!
„Локвата и Вињари“
од Лазар Поп Трајков
(1903)
Ама врнело, ама грмело- попот треба да го испрати до дупка.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Во подножјето на Беласица ја извиваше веќе својата вита снага каналот, грмеа експлозиите на последните мини.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Беличот му даваше знаци на Мечета да остане мирен. – Мене – продолжи да грми чудовиштето – не може никој да ме уништи.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Денес се тресе, денес се руши Врандук горскиот див; тунел се копа в камено срце, - грми огнен здив!
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Пушките грмат, песна се ори, истурил народ чемер и бес!
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Далеку, грми. Ќе плисне како во прикаските на Библијата.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
48. КОГА МНОГУ ГРМИ, МАЛКУ ВРНЕ - море, врне и истура страв и трепет, немајќи си заслон да се згрнеш ќе гориш, ќе се сториш прав и пепел... малце и подналути се, но зло да не сториш!
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Дури едно време по полноќ можеа да се забележат и секавици, кога грмеа топовите.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Инаку ќе му го дада огнот на селото и ќе ве испеча како глувци сете! — грмеше Толе со својот длабок глас и им се закануваше дека сите ќе ги избеси на врбите во ливаѓето.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Црквата грмеше од хорот а многумина патници и гости беа седнати на столовите, слушаа и се одмараа...
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Оргулите грмеа, подигаа на нозе.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
И почнува да грми кон ридот преку реката, во реката. Се полни реката со железо.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
а возот само си пуфка, си штрака на шините, и од тоа не се слуша многу нашето викање, грми, не чувме и кога грмнало небото и туку - удри еден дожд на вагонот, штрака, така, така, така, како да работи машина за шиење, ако си чул, ама кај ќе чуеш, кај нас се шие на рака, колва озгора дождот, и почна да претечува од тоа отворчето одозгора, почна да капе, да навева и ние се креваме замелушени, ги креваме главите, зинуваме со устите и чекаме водата да ни капе на јазикот, се поттурнуваме така подзинати нагоре, ко штркови во седело, а дождот си шие одозгора, си колва и нѐ понакрева, нѐ наживнува, ама после не се легнува во сламата, сламата се раскваси и сите болви наскокаа на нас, ни се пикаат под пазуви, под гуша, под ногавици, и боцкаат, дупат, ти ја пијат крвта, тоа што останало од крвта, колку едно песочно браздиче, и така паткаме, два дена и две ноќи паткаме, а може помалку, не знам...
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Облак не зборува, си мислам облак може да грми, може со дожд или со град да те удри, ама не зборува, си мислам, и ја поткревам главата нагоре.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ете го еден ,Бритиш", грми над мене, ко срча го крши небото.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Дали ќе грми, што се вели, дали ќе врне.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Далеку грми. Ќе плисне како во прикаските на Библијата.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
А јас, качена на бината, зборувам за претстојните борби, ,напред за обединета Македонија", гласот ми грми низ звучниците, ми се растура над цела Битола.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Таму, да не се грмеше постојано од Федерацијата и од Водачот, сталинизмот сигурно ќе продолжеше.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
