гумен (прид.)
Не стоеше сигурно на нозе, не можеше брзо да ги завлече рацете во студените гумени ракавици; на врвовите на неговите прсти умираше еден долго негуван акорд, една музика што се губеше како шум на секнат водопад.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Јавнати врз Месечината, по небото јаздеа двајца патници од земјата, куклата со сините очи и малото гумено мече.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
- Јас сум она мало, гумено мече, - пак прошепна гласот.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Сашо: Тогаш ајде да си играме лекари. Ќе му ставаме инјекции на моето гумено мече.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
„Супата веднаш ќе биде готова“. Таа го стисна црвеното копче на кујнскиот пулт и десетина секунди подоцна нешто тапо лупна на гумениот приемник. 53
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Копаше, копаше, сѐ дур не го ископа гуменото зајаче што го закопало тука.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
А најмногу се радуваше кога ќе му го фрлеше гуменото зајаче што му го купија на Богдан кога беше малечок.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
Пијалокот беше како азотна киселина и, што е уште полошо, при голтањето човек имаше чувство како да добива удар со гумен пендрек по задниот дел од главата.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Тој ќе ја претепа на смрт со гумен пендрек.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Повеќе би се радувал ако чичко ми, кој беше учител негде во далечната Србија, ми донесеше грст бонбони или вистинска гумена топка, ако ми подареше било што, само не онаа книга со која не знаев што ќе правам.
„Маслинови гранчиња“
од Глигор Поповски
(1999)
Гумениот душек беше надвор, како и платнените креветчиња спружени среде оној карактеристичен мирис на блиското есенско согорување на билките.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Во отоманските простории на Судска медицина ги пречекаа некои лица под гази и со гумени ракавици, кои би можеле да му бидат некогашни колеги од студии или вонземјани ангажирани за хонорар, што ги одведоа до една поголема просторија како семинарска читална по чии ѕидови место рафтови со книги се редеа кофчежиња за картотеки.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Во пазарен ден, ќепенците на берберницата на Ружди беа секогаш отворени, а внатре седеа по два-тројца селани, сѐ уште со кал од нивјето по гумените опинци и со вратови изгорени и избраздени од сонцето.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
По два часа од собата излегоа двајца дебели лекари со гумени ракавици.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Бараш утеха во подвижните прегратки, ш’шкавите симулации, брановидните форми, кадите и леѓените. перничињата на прстите се набираат, твоите се лутат, сонцето пече, но ти тврдоглаво го протнуваш телото низ гумениот обрач, и се фрлаш во базенот, ја потврдуваш акватската теорија: кожата ти е мазна ко на делфин, под кожата имаш сало и си се родил обвиткан во Vernix caseosa, поблиски ти се морските цицачи отколку некаков влакнест, копнен мајмун.
„Сонце во тегла“
од Илина Јакимовска
(2009)
Следниот миг мачорот го тресеше глушецот во воздух, како гумена топка, и скокаше и правеше салта по него, со победоносен восхит.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
И реков faleminderit,28 но, не сум сигурен дали добро го изговорив зборот, зашто никој од насобраните ништо не рече, само сомнително мрдаат со глави, молчаливо стојат, со гумените опинци ја копаат и ја бришат земјата од под нозе и ми се чини дека одвај чекаат кога ќе нѐ снема од пред нивните очи.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Го приклучувам на компјутерот и кога ќе видам: голо бебешко газе, едно слатко мало буце со шеширче за сонце, како се капе во мало гумено базенче и кога ми светна ... половина час не можев да престанам да се смеам ...
„Вител во Витлеем“
од Марта Маркоска
(2010)
Во тој миг судијката удри со дрвениот чекан на кружната гумена подлога што стоеше на масата, веднаш до бокалот со вода над кој беше распослана салфетка во розова боја.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Нашиот шеф, тоа неуморно добиче, кој никогаш нема време и ништо не работи, кој најскапоцените часови од денот ги минува во празно дрдорење – една до немајкаде бесмислена егзистенција – кој не се осмелува самиот себеси да си ја признае висината на долговите, кој само подметнува и блефира и ми личи на акробат кој дуе еден балон додека другиот, во истиот миг, му се распрснува: од сето тоа останува само еден одвратен гумен партал кој само миг пред тоа имал свој сјај, свој живот и своја моќ.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
