далечина (ж.)
Се гледаат долу езерата глатки в далечина тиха, во синило млечно и ветерот носи уханија слатки за тие што овде почиваат вечно.
„Локвата и Вињари“
од Лазар Поп Трајков
(1903)
УТРОТО НАД НАС Од далечнините модри се веат на с'лнцето златните далги, од далечнините модри се леат на утринта росните влаги.
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Се чинеше дека немаат крај, се губеа некаде во мрачната подводна далечина. – Јас вечно ќе ги цицам соковите на земјата и, еве тука ќе ги исфрлам, како в море ...
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Стоеше така долго, загледан занесено во колоната, што се губеше во далечината, по тоа крена поглед нагоре кон знамето, кое што се вееше на високиот јарбол.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Наблизу весело шумолеше Вардар, а во далечината, низ модрикавата завеса на првата мугра, се оцртуваа темните горостасни купи на планините. ***
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Моите очи не се мои очи (моите очи, очи за далечина).
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Во сина далечина нешто да те понесе, нешто заборавено она да ти донесе.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Низ мојата улица само јас поминувам и само навечер штом се успие тишината она се буди плашлива и измамена, измамена од гласот на далечината.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Од далечина се закануваше автомобилски мотор.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Во далечина кучешкото лаење не престанува. Во оваа ноќ само тоа е секојдневно.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Таа разговараше со него од недостижна далечина.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Го позна иако лицето на богословот не беше оформено на таа далечина.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Во далечина, над градот, плови мек шлеп на танка павлака прав.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Од далечина две големи очи гледаат право во Џо.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Турците им беа на еден куршум далечина. И уште им се приближуваа.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
А во далечината заглувнуваше песната: „Жали, моме, да жалиме...“
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Силен крик му ги распори сега градите на Јакима и тој ги испружи рацете, се подаде стреснато и растреперено напред, како да сакаше да задржи нешто и да врати од далечината.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
ЛУКОВ: Вие не грижете се. Вашата работа ќе биде само да ја претрчате далечината од местото на атентатот до пунктот каде што ќе Ве чека мојот човек.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Обично во запурничавите денови водата стоеше умртвена како израмнета пустина, замаглена и слеана со тмурната далечина.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Патрокле сеќава непријатност. Но се чини каушот е премногу издолжен и тој сам седи во далечина. И луѓето се мали и оттуѓени.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
