документ (м.)
Македонскиот народ не толку има нужда, барем сега-засега, за официјален јазик на мнозинството, за генерал-губернатор од народноста со мнозинство и за слободен печат, колку: за отстранување или парализирање на дејноста на националните и религиозните пропаганди; за отстранувањето на непријателството меѓу приврзаниците на разните национални и религиозни пропаганди; за отстранување на таа недоверба и обособеност што е сега меѓу македонската интелигенција воспитана во разни балкански државици и им служи на религиозно-националните пропаганди во Македонија; за официјално признавање на македонската народност и за внесување на името “Македонец” во нуфузите и во другите официјални документи на лицата од словенско потекло во Македонија; има нужда за земјиштен дел, како што на селаните им беше доделена земја при укинувањето на крепосништвото во Русија, Галиција и во др. земји.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Во историческите документи нигде никакви македонци нема. Македонски блгари- да.
„Гладна кокошка просо сонуе“
од Блаже Конески
(1945)
Широчината не е без сајбија иако е тој без тапија, без документ, речиси, со кое би имал право да го чини она што го чинеше.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Ни ги зеде ферманите и нѐ безоружа – кажа дојдените со тешка тага на срцето и се замислија што да прават без документите. – Дури сега ќе станеме пљачка на силникот, се жалеа сите видни луѓе по Мариово.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Многумина им префрлуваа на Димитрија и на поп Јакова зошто му ги дале в раце на кадијата документите, но овие се бранеа дека му ги дале да го убедат во своите права без да се сомневаат дека еден кадија ќе биде толку неправеден да задржува на сила царски фермани.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Се збираа неколку пати, се советуваа и најпосле решија да му одат на кадијата и да му ги бараат документите.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Откако ги испреврте книгите на канабето, се приближи до орманот полн со списоци, тетратки, писма, фотографии, разни уверенија, документи...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Тоа беа последните зборови: офицерот го свитка документот надве, колку што е потребно да се смести в џеб.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Беше предложен и тие денови дојдоа документите од Околискиот комитет.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Документаристичкиот приод во градењето на романот се отсликува и во цитирањето на познатите документи кои тангираат конкретни личности или настани за кои станува збор, и нивното присуство во народната песна, кон која Николески има посебен респект.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Уште од корицата и насловот разбрав дека се работи за документи и фотографии од жртвите на земјотресот.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Од нејзината чанта рафално ги вади документите и ги покажува секој момент штом некој ќе ѝ затреба.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Инаку, веќе е во дејство новиот туристички режим на секој странец портирот прво му бара „бордеро“ (документ дека сменил валута), па потоа му го пополнува картонот за легло.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Во рака имаше една изветвена црна дамска чанта, полна само со документи.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
- Тврдењата ваши не важат, - им вели матичарот, - важат документите...
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
За тоа постојат многу живи сведоци а и напишани и потпишани документи.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
А имаме голема архива: записници, знамиња, книги, документи, купови, купови. Уште од Илинденското востание.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Одете да се сликате, вели, за да ви дадеме документи и патни билети.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И ми извадија лажни документи.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Кралската влада му упати на судот во Хаг нови документи: го достави писмото на австрискиот гроф Менсдорф упатено во 1913 година до својот министер на Конференцијата во Лондон, во кое стои дека границата меѓу Србија и Албанија да оди меѓу Свети Наум и Подградец...
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
