екне (св.)
Рацете таа ги кладе врз Кузман... - „Се надевав - писна, - ој Кузмане, дека како младоженец в зора девојките ќе ми те облечат; тука ќе екнат весели, свадбени ора.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
И в таја мугра пресна да екне дружна песна на дружните удари - та бијат срца млади и растат силно гради пребликнати со јад!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
И куршум екна – пропиште онаа песна проклета. Стојана в гради погоди, смртна му рана отвори, замина, „оф!“ не испушти сред младост бујна, јунашка.
„Песни“
од Коле Неделковски
(1941)
Во полето екна весела бригадирска песна.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
До небо плакати дигнете горе, да блесне, норма - графикон, да екне песна силна ко море, да татни вишен небосклон!
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
„Почекај, аго, да видиш...“ - екна песна.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
„Ќе ги пренесеме до реката, ќе ги пуштиме низ неа, а таа ќе ги однесе до најблиската пилана“ - рече учителката, но во тој миг екна школското ѕвонче.
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
Гората екна од грмежите на бомбите, а доловите го презедоа татнежот и секој за себе го повтори.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Се товарат ранетите во возови; трчаат болничарите и со вар испишуваат крстови по вагоните; внатре вагоните се послани со слама; ранетите си помагаат еден на друг: ги подаваат рацете или патериците и ги прифаќаат оние што со мака се качуваат во вагоните; во далечина екнуваат пукоти, наредба е што побргу да се трга.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
- Песнава моја е ѕун на полето - еднаш испеана стопати ќе екне.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Се отворија сончевите сараи и палати, Екнаа химни, свирки, харфи, лири, Испукаа сите: Злите и нечестивите, Блеснаа кубињата во сводни позлати.
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
Другарите веќе беа наседнати на нашата клупа. „Здраво, мајкин!“ екна другарски поздрав.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Екна револуционерна песна, во која беа внесени и козите.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Козичката можеше силно да мекне, над својата моќ, да екне нејзиниот глас низ планината, да допре до господинот Сеген за да дојде и да ја спаси, ама тоа не беше можно, ниту во приказната.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Наведнатиот плукна и го подигна црниот нагант. Екна истрел.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
„Вашето име?“ екна металниот глас од полицискиот автомобил.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Гласот од телекранот запре. Звук на труба, јасен и убав, екна во застојаниот воздух.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Чкрапнав и екна пукот. Во тој момент падна коњот.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Црквата екна, офнаа иконите, се затресе олтарот - така му се стори на попот Ставре кој сега немаше друга моќ во себе освен да се предаде на семоќниот водител негов, оној што го тешеше, ама и го туркаше од немило до недраго, како и сиот негов народ.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Потоа сѐ стивна. Екна одново звукот на сирената со сигналот за крај на узбуната.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
