емотивен (прид.)
Таа првична слика, според мене, тој прв допир со видливото е насцендентна состојба која бесконечно еманира импулсна емотивна материја во просторот на творечката свест.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Со години стојам збунет пред бесконечниот список на имиња на ѕвезди и болести, на месеци и на денови, на села и на цвеќиња; со години се мачам да ги насетам сенките на звучната линија на македонските придавки со години си живеам во прелага дека еден ден поодблиску ќе го запознаам, поодблиску ќе ја насетам сензначноста на емотивниот и мисловен предел на македонскиот збор.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
...исток и запад сепак остануваат само поаѓање и заод а преминот потполно емотивен засолнет од броење од подоцна од порано топлината на кожата (пресвлечена во пижама спортска маица свечен костум) е тука под ткаенината каде не сум ниту добар ниту зол ниту малограѓанин ниту бунтовник единствено љубопитно тело...
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
Вакви правеше само Катерина вампирката во моменти на длабока емотивна инспирација!
„Последниот балкански вампир“
од Дејан Дуковски
(1989)
Такви сме по емотивна конституција – а и ти, иако можеби како моментален однос тоа не ти се допаѓа, си ја наследил таа особина.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Се држевме за малите прсти додека се опивавме од виното од кристалните чаши, последниот за заеднички подарок на нејзините разведени родители, додека ги разурнуваме, анализиравме и повторно, со итра победничка насмевка, ги градевме нашите вродени и здобиени емотивни комплекси додека гледавме како ѕвездата на новиот филм ја шмукува мекоста на остригата, додека ги одморавме телата, а во очите, низ единствениот прозорец на студиото, неосетно ни заспиваше жолтата градска есен.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Од една страна: засилена веселост, емотивни изливи, бегање на идните, од друга: немир, напнатост, страв, со депресивни мисли кои упорно се неметнуваат.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Корисниците - и 10-те проценти на учениците од средните училишта кои барем еднаш пробале - се чувствуваат еуфорично, емотивно и пријателски.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
-Ах, како е занимливо! - извикнувате емотивно, но не затоа што тоа е стварно занимливо, туку затоа што морате да прикриете дека смртно сте се исплашиле. -Беше голем измамник...
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
По 14 години совршена слога и бурен емотивен живот, женката умре. Човекот стана луд од тага.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
(Сметам дека мора да се умре емотивно, во спротивно сопствените чувства ве убиваат). Тоа е точно.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Што ми рече за него. Дека се даваше себеси освен двапати неделно (секогаш истите денови, четврток, недела? Дека е емотивен?
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Во автобиографската трилогија Electronic Diary, Lynn Hershman, исто така Еврејка, всушност ги автоанализира корените на нејзиниот подјадувачки психички, сексуален и емотивен неред, злоставување и инцест, и резултатите ги изедначува со космологијата на Хитлер, вампирите и преживеаните од Холокаустот.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Есејот беше напишан за една ноќ, со многу вино, што може да се забележи, според наместа неповрзаните асоцијации; јас и денес ги гледам тие места, но не ги коригирав, за да можете да сфатите во каква емотивна состојба сум бил тогаш.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
По овие три-четиринаесет години во политиката, тој, од друга страна, добро знаеше дека во меѓународните односи не може да се потпира на некои категории што имаат емотивен или емоционален карактер.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Сфаќаш:
меморијата е емотивна категорија
како и сѐ друго што е
битно.
Разбирањето на темните места на светот.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Во песните шумолат умно и страсно
симболите, желни еден за друг
-промискуитет на идеите-
мета-куршумите не се бесмислени
стиховите се тајни емотивни здруженија.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Просторот на Севишниот
се очовечува.
Сфаќаш:
далечината е емотивна категорија.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Никогаш не знаеше дека оженетиот маж не е секогаш неприкосновен чувар на своето морално поле, на својата ведрина, на своето ментално и емотивно спокојство.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Метафорична поезија создава ненаметлив свет од естетика, што како своевидна опсервација на животот, ги ослободува страста, емотивноста, луцидноста и пред сѐ искуството.
„Зборот во тесен чевел“
од Вероника Костадинова
(2012)
