задишан (прид.)
— „Ајде море да преврла, белки ќе најда некое суво дрво да занеса за вурната!“ — и го потера магарето нагоре. На самиот Трибор ја сретна потерата од десет петнаесет аскери со Сулиман чауш, задишани, разградени, распењавени: слегуваа долу Шопковото бачило.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Кога децата трчајќи ѝ задишани влегоа в село, луѓето се чудеа што станало и прашуваа.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Блед и задишан, тој нервно го стегаше белото парче хартија и тешко изговараше неурамнотежени и нејасни зборови.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Очите им беа матни како да чадеа од под клепките; над и под таа задименост се наслутуваа првите брчки.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Ги симна полека штиците, ги нареди на скелето и така испотен и задишан, без да здивне му се сврте на работникот и му рече со зарипнат глас: - А ти зошто навредуваш?!
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Влегува Методи. Тој е задишен од трчање. Одвај зборува.)
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Денес ќе се гриземе, ѝ зборуваше во себе, онака заздишан и безгласен, на сета таа глува скаменета шума околу себе.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Беа привпламнати во една потпечена здрава црвенина и испотени лица на задишани луѓе.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
За сето време им зборуваше на сите далечни луѓе, за сето време тој продолжуваше да им довикнува ним по нешто такво, неразбирливо и заздишано.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Внукот му се одѕва од горниот крај на Заветна, а потоа само за минутка, задишан, палав и весел се најде пред деда си.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Тогаш однекаде задишена пристигна и вујна ми Кола заедно со братучетки ми, Стојна и Мара, моите мили братучетки.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Не било пишано, велам, сѐ требало да е и на друго место запишано.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Кога нѐ здогледа како задишани, со Бреза в раце, се качуваме по стрмните скали, Тони се исплаши, мислејќи дека нешто сташно се случило. Се стрча по скалите и ја грабна Бреза.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
На грб, со отворени очи кон таванот кој сѐ уште поигрува во приливот на спарувањето, Ана, со топло поточе сперма меѓу нозете, му се насмевнува на својот драг, задишан фудбалер: „кога би ми бил брат... “.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Танјуговиот допис е добро освежување пред утринската посета на добричицата Ема, колешка на Хорацио, која по десетина минути, ми ѕвони, задишана и некако потемнета: - Доаѓам од гробиштата.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Наспроти нана ми, која од секогаш (а и денес, во деветтата деценија од животот) задишана, со рафални реченици без точка, стига во последен миг да исечка и додаде домати во тенџерето, да ја избрише трошката прашина на најгорната полица во шпајзот или пред легнување, вешто да ме истрие со комова за превентива, дедо ми беше убеден дека брзината победува секакво знаење и задоволство. „Ќефот“ е најважен.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Задишани... зашеметени... стегнати... од страв, да се размавтаат пак со нивната фиксидеја... да го удават пак Куртиал со нивните бескрајни загатки... секогаш и сепак во врска со „соларните мелници“... со соединувањето на „малите испарувања”... со повлекувањето на Андите... со движењето на кометите... сѐ додека остануваше и ронка воздух на дното на необичниот мев... сѐ до последниот трепет на гнасните коскишта... 138 Margina #21 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Целата уште оросена со капки вода, во бикини, задишана, забришувајќи си го носот со палецот и со показалецот од десната рака, со косата од влага собрана во туфки, расфрлана преку нејзините рамена, Германија му рече: „Еве сум! Се извинувам...“
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
„Што е верата?“ велеше задишано дубровчанецот, и шепотејќи, како да шепоти нешто што подобро и господ да не го чуе.
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Го гледам моето седуманаесетогодишно дете и ми се стори како преку ноќ да порасна и да стана вистински маж, испотен и задишан, непрекинато ги носи предметите во подземната просторија и ги засолнува.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
