закикоти (св.)
Гавранот ги покажа забите и се закикоти - отпрвин безгласно, потоа крцкаво, ситно, искинато.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Една жена исписка. Другите се закикотија...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Сите се закикотија. Пејачките гладно се сјурија по парите...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
- Ако, ако... Нека се јадоса. Треба да разбере дека не е лесно да одведе во Ресен охридска девојка... - се закикоти Атина, која за сето време ѕиркаше низ пердето и гледаше сѐ што станува во чунот.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Го забележија двајцата и ситно се закикотија, в дланки.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
И, на секое мјаукнување, ќе се закикотиме со Оливера.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
- Слепо црево на сласта! – повторно се закикоти – тоа е вистинскиот наслов за твојата бурна ноќешна случка!...
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Да не има благо на нејзиниот газ што сте се залепиле така? а тој се брани со раката од тие развртени рачиња, предупредувајќи ја Жено мори пуста да не бидеш, не ми го тепај сонот! и дозволувајќи ѝ и понатаму да ја тресе правта од него, седнува, си ги истрива очите и гледа дека навистина е на страната од Родна, дури нозете бакнати, залепени, па ги потргнува своите, ги поодалечува колку да блесне белината од Роднините листови и за да ѝ го одваби погледот на разбеснетата Милка проговорува како да се чуди и самиот Од каде да знам мори жено желки да те јадат, може ти си се преметнала на оваа страна, колку што го држам времето од синоќа, те пикав во пазувава, при завртување може си се свалкала на другата страна па јас сум останал на оваа! и за да се потсмири работата, се закикоти на цел глас.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Аѓутантот отиде до Ина, се наведна до нејзиното уво, а таа се закикоте.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Ина се кикотеше, се потпре на рамото на аѓутантот и се смееше; почна да се смее и аѓутантот; им пријде и сестра ѝ, Светлана, и љубопитно прашуваше што се случува; аѓутантот ѝ говореше нешто на украински, и таа се закикоте, исто така.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
- Влегува државен човек, се закикотити Дарко кога Александар седна на шанкерската столица спроти него.
„Браќата на Александар“
од Константин Петровски
(2013)
