залае (св.)
Тој ги слушнал пците дека залааја и почнаа да се радуваат кога Крсте им даваше леб и викаше за помош?
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Само направи врева: лошо куче залаја во дворот пуштајќи се кон портата.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Минал човекот низ село, го залајало кучето на Пеца.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Некаде далеку залаја куче.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Кога дојдоа кај куќата на тетка Фора, од авлијата залајаа кучињата.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Долината се исполни со ѕвонеж, блеење, набргу потоа залаја и некое од кучињата, така што сивиот зимски ден вака весело озвучен, стана попријатен.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Добитокот се вознемири уште повеќе. Кучето подивено залаја. Тоа ги раздразни волците. Близината на пленот ги повлече напред.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Голем шарен пес ги пресретна на сред двор, залаа и почна да ја врти опашката во знак на одамнешно познанство.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Ова му е прво залајување. Вистина засипнато, и натанко, како петле кога пропејува, ама лае, се мачи. Имало господ, си велам, белки ќе се раздени.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ме штрека една таква намисла и тогаш залајува Чако. Лае, дали лае. Како на дивина.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Кога го слегоа и минаа низ дворот, кучето (што остана живо од ”кучеубијците” благодарение на Богуле што го скри в шума) пак излета од куќичката, но овој пат не залаа на Илко како порано, туку немо гледаше во ковчегот и луѓето.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Освен шумолењето на лисјата, во воздухот се движеа и други ноќни шумови - ут ќе писнеше, еже ќе зашушкаше во сувата трева, осамен стар лисец ќе залаеше.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Ја издолжи шијата и бесно, со закана залаја.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Најпрвин залаја пес, потоа глутница пци. Некој нешто луто викаше.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Толе проведувајќи го времето постојано во природата меѓу животните и птиците, им го знаеше нивниот немушт говор и ги имитираше: кога ќе зарикаше како магаре, сите магариња што ќе го чуеа во селото рикаа; кога ќе замукаше, како крава, сите крави мукаа; кога ќе залаеше како куче, се одѕвиваа кучињата; кога ќе замјаукаше, се одѕвиваа мачките; кога ќе закукаше, му се јавуваше кукавица.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
„Група од триесет до четириесет“, залаја продорен женски глас. „Група од триесет до четириесет! Заземете ги местата, молам. Триесет до четириесет!“
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Телекранот залаја да седи мирен.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
„На место волно!“ залаја инструкторката, малку одоброволена. Винстон ги спушти рацете покрај телото и ги наполни градите со воздух.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Околу мене ни порта да торпне, ни ламба да блесне ни, куче да залае.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Зад него се појавува едно големо куче, ги покажува само забите и не се осмелува да залае.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
