замолкне (св.)
Другите деца се затресоа и замолкнаа кога видоа како крвнички Ибраим го одвлече нивниот другар.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
И луѓето замолкнуваа, боцнати како со остен во срцето од Аргировите зборови.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Во тој миг му беа далечни најмногу со тоа што не се покриваа и не замолкнуваа, кога тој нивни разговор беше сиот изрешетан од она.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Ние своето одамна го завршивме. И замолкнаа. Секакво зборување беше излишно.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Надвор, иако нешто послабо, уште паѓаше снег. Волчешкото завивање, одамна замолкна, но Бојан долго, долго не можеше да заспие.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
И замолкнаа старецот и детето, се преселија за малку во мислите во тој иден, убав летен ден, кога планината ќе биде најубава, кога ќе биде украсена со сите бои на ѕуницата, озвучена од грлата на сите птици и позлатена со сончевина.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Го фрли камчето, го чу шумот на разиграното паѓање таму некаде и вознемирено замолкна.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Ни шепот, ни плачење... Молк. Замолкнаа и птиците, стрништето, онемеа штурците жетвари...
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Квечерината ме пуштија... Жената замолкна. Пандо слушна воздишки.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Замолкнаа. Гризе чемерот. Подјадува.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Ама замолкна и долго молчеше, сркајќи ја попарата со чај и препечен леб што баба ми му ја принесе.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
- Блазе си ти, - само кусо промрморе и повторно замолкна.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Секогаш кога ќе ги чујам луѓето како велат дека не можат да комуницираат, си припомнувам на една реченица од социјалниот сатиричар Том Лерер (Tom Lehrer): „Би сакал сите луѓе кои се жалат дека не се способни да комуницираат да бидат барем толку учтиви да замолкнат.“
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Тогаш забележав дека Ло Тек замолкнаа.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Татко беше внесен над една книга и не рече во мигот ништо, а пак Мајка, внесена во плеталото, побудна од својот сопруг благо рече: - Сине, Бог е во нас! Мајка потем замолкна.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Продорните гласови наеднаш замолкнаа.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Знаеше. Го сака... Силно се приви до него. Долго стоеја замолкнати.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Игор Лозински замолкна. Во мигот влезе Мајка в соба.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Како бубачки што светкаат или како лебарки што и ноќе ги гледаш како протрчуваат по собата Му се пожалив: „Тате“, реков, „посакувам проклетине труби засекогаш да замолкнат“.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
А татко ти тогаш ти рече: „Сине, тоа е голем грев, тоа што наумил волкот да го стори“, но и ова го рече на оној негов чуден руски за кој сите го исмејуваа па и тогаш кога тој се напнуваше да ги увери присутните дека сите ние сме славјани и едно племе и дека треба да господари разбирјатељство помеѓу нас и да чувствуваме грижа едни за други, а јас, за да го смирам, морав да го повторам она што и пред тоа многупати му го имав речено: „Руски човече, побрзо јас ќе се разберам со своите мртви одошто ти со својата болка и со нас живите“, па тој веднаш замолкнуваше, се престоруваше најситно зрно просо и заминуваше во Горнидвор за да се качи на дудинката; беше и возрасен, и умен, а со срамно детско однесување.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
