запрега (ж.)
Злото не е алка, тоа е низа од алки, запрега на судбината; те зауздува и ќе те влече до оној ден, до мигот во кој под твоите клепки ќе свенат синоличките како во очите на коњот од недетското детство.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Рамнодушен за сѐ околу себе, покорен и совладан, коњот тегне во својата запрега уште една судбина: бел, жолтоок пес, уличен мангуп, безопасен и зад решетки и на слобода.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Од улица се дотркала пијана запрега на двајца баритони; голиот сув корен на нивните грла беше потопен во лута неслога.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Но во детството тој веруваше во легендите на својата земја: езерските пастрмки имаа црвени дамки на крлушките од крвта на ослепените очи на Самоиловите војници; во некој бунар тропаше срцето на светецот Климент; Крале Марко со една рака дигал биволска запрега за да им го покаже на јаничарите патот.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Злото не е алка, тоа е низа од алки, запрега на судбината: те зауздува и ќе те влече до оној ден, до мигот во кој под твоите клепки ќе свенат синоличките како во очите на коњот од недетското детство.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
- Запрегите, ги предупредил Онисифор Проказник. - Само улавите мислат дека се видовити.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Крвавораките Борис Калпак и Наџак-Јанко пошле по него да му помогнат околу запрегата на мртвите. - Прости и ти, Василе, рекол некој од нив.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Меѓу нас не беа покојните Дмитар-Пејко, Јане Крстин, Пеце Дановски и Неделко Шијак, и ни свртеа грб Васко Тушев, Круме Арсов, Осип Сечковски, Трипун Караѓоз и свирачот на шупелка Цуцул Мицковски (го видов - ја влечеше без збогум по себе запрегата), и беше и не беше со нас Онисифор Мечкојад.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Јас тврдам дека патот до таинственото здание на детските сништа, кое плови во ветрова запрега, го знае само јунаков на нашава приказна.
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
Мажите ги тераа запрегите, а учениците и жените ги полнеа кошовите кои потоа се товараа, односно се истураа во запрегите.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Најпосле некако се примири, се испружи зад Митра сѐ уште со раката во пазувата и слушајќи ја мајка си како нешто вражи исо устата, влезе во еден мигновен денски сон: ја гледа Пелагија и не ѝ се верува дека девојката што ја гледа е нејзината пријателка, ја гледа на улица, на разминување, облечена во машки пљачки со широка војничка мандија Која ѝ ја одзема и последната женственост што зрачи од нејзините крупни црни очи, се разминува со неа а таа не дека не ја препознава, ја препознава, ама се прави како да не ја знае, Пелагија оди кон запрега на среде улица, скокнува во неа, го зема камшикот и ги фраснува коњите безмилосно, тие ги напнуваат вратовите и јурнуваат по патот што сега е покриен со дебел пласт снег.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Есента веќе одминуваше, ветриштата се заменија со магли и дождови, главната улица се претвори во батак што само тркалата на запрегите можеа да ја плискаат лево и десно, како и широките копита на коњите.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Живееле во големи велелепни куќи со по триесет слуги, се возеле наоколу во автомобили и во запреги со четири коњи, пиеле шампањско, носеле цилиндри...“
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Неговите подвизи постепено беа поместувани назад во времето, сѐ додека не допреа до чудесните четириесетти и триесетти години, во кои капиталистите, со нивните необични цилиндрични шапки сѐ уште се возеа низ улиците на Лондон во големи блескави автомобили или во коњски запреги со стаклени врати.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Таа нова кујќа е една долга барака во која се чувала стока: во еден дел свињи, во друг краби, а имало и дел за коњи кои служеле за орање и влечење запреги.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Цви веќе цврсто ги држеше уздите на власта, а таа силна запрега тој ја тераше во ризичен трк, опиен од слободата што, за разлика од Жешов, Виена и Берлин, тука широко му ги отвораше своите простори... Таа знаеше дека дел од критиките се точни.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Деветнаесетти век, Охрид ист како и сега. Почеток на твојот живот, слика лоша, мајка тежок нарам влече без запрега.
„Портокалова“
од Оливера Доцевска
(2013)