звук (м.)
Пијаниот издава само некакви неартикулисани звуци, Дара му ги собува чевлите , го покриваат).
„Гладна кокошка просо сонуе“
од Блаже Конески
(1945)
Предметите личат на луѓето, луѓето на предметите, звукот е со материјален облик и конкретна боја, бојата со внатрешна смисла и специфична тенденција.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Од соседната улица се слушаа звуци на тамбура; се извиваше некаква заплетена турска мелодија, долга и пострашна од крива сабја.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Единствена утеха му беше самиот Сокол и шумата, и во повеќе моменти се чувствуваше како да е со своите овци и кози, па дури и кавал купи и по цели дни ги свиреше оние исти песни што ги извиваше со звуците на ѕвонците и клопотарците.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Но токму тие звуци сега му го параа срцето при помисла дека тоа време нема веќе да се врати.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Долу во реката се чуја звуците и на некое друго стадо.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Опчинет за звуците сум виснал. Удри ме.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Сѐ боли, небо. По тревата на звуците познати легни ме.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Забележа дека ја намести устата како да ќе затруби но место тоа, место претчувствуваниот звук, чу прашање: „Не ми рековте - женет ли сте?“
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Под неговиот темел водата зашлапка. негде далеку, како капнати пеперуги, тихо, низ сон, умираа звуци на гитара.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Кога ли еднаш ќе се сврши Ноќва без шум и звук на ѕвона (Таа е шкољка сета сонна и нема нуркач да ја скрши) Ти црна ѕвездо зошто трепкаш колосана со мртва смеа (Ги срони сонот сите клепки и еве пак сум сам пред неа)
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Јас не можев да ја слушам цел живот твојата несигурна виолина. нејзините звуци се лепеа за кожата, притискаа.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Тие дразнат, предизвикуваат лутина, потсетуваат, по звук и боја, на стар грев.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Да ѝ каже ли дека болката под третото ребро ја почувствува сега првпат со својата свест и дека сега знае: таа почнала порано, пред да го бараат низ нишан, порано од денот на гревот забременет со безброј нови гревови, секој со сета боја и свој звук.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Тркалата ја стружат калдрмата, калдрмата ги отфрла тркалата, а сето тоа се спојува и се разбива во некој монотон погребен звук, стиснат од двете страни со груби стари ѕидови.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Нејзината вина беше остар звук, врел сврдел што ја длаби однатре.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Сега сум луд, рече. Луд полошо отколку да сум мртов, луд и слушам звуци што не постојат.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Сигурно некаде нешто се запалило. Звукот на сирената сѐ повеќе се наближуваше.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Трубата продолжи. Не молкна. Исипа полни, кадифено меки звуци.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Тој звук се качуваше полека по неговите мускули и се спојуваше со ехото на неговите слепоочници.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
