зграби (св.)
Кога му дојде мисла оти покрај жена може да го обрадува и со некое детенце, за малку што не рипна од постелата да го зграби дедот Петка и да летне, да ја земе Доста и да се најде дома каде ќе го гледа тоа дете, ќе го хране и подига, ќе биде и тој татко како сите среќни луѓе, ќе се радува на тој негов створ и ќе умре на неговите раце.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Но чичко Петре му ја зграби секирата: „Само пробај, па ќе видиме колкумина ќе те одвлечат дома!
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Но нивното цврчење нѐ потсеќа на нешто што е толку мило и скапоцено: далеку сме од канџите на оние што го зграбија Колета.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Не верувам дека би можел некогаш да доживеам такво нешто: ме зграбија десетина раце во мракот и ме фрлаа од еден во друг агол.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Денко го зграби девојчето, го стави преку колено и почна да му ги стиска мевот и градите.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Бргу запали едно големо парче борина, зграби разгорена гламња и истрча од колибата.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
А Крстовица првин се стаписа, се слиса, ѝ стежна срцето, се стресе како да ја зграби студешница, нешто стопоти во неа, саклет ја стегна, ја сподави, пред очите сѐ повеќе ѝ се згустува мракот, се свиткуваат гредите, се навалуваат ѕидовите, стега таванот, нозете супрашка ѝ ги пече и санкум скудоумна, олелека најпрвин тивко, болката во липтежот ѝ ги искриви усните, ѝ го огрде лицето и, гледајќи наоколу со молбен поглед, подаде раце...
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Туку го зграбил снегот и со рацете и со устата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Тоа беше првата книга што ме зграби и понесе.
„Маслинови гранчиња“
од Глигор Поповски
(1999)
Оној кој го избра мракот за да слезе по сокакот (а сокакот потсетуваше на извиткана јагула што ќе ја замати бистрата вода штом ќе го зграби пленот на езерското дно); Оној кој ја избра темнината на мрачниот сокак а не гази по калдрмата додека слегува и потсетува на молитва, на порака, или на нејасен збор од тајна болка; Оној кој го избра мракот и слезе по сокакот на посветеноста гласот ни го подари за да ни биде и поттик, и надеж.
„Посегање по чудесното“
од Србо Ивановски
(2008)
Милан сега ги стави двете раце во кутијата и ги зграби пиленцата како да беа пченица и ги остави на подот.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Изгледа им се притемни на сенките од повлекувањето, па наеднаш се повратија и ме зграбија.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
И, тогаш, како одамна да ја очекувал оваа згода Радуле ја зграби одзад, но малку подолу, за најзапаливото место.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Со раката тој зграби друга тула и мускулите на раката, под лактот, му се нишкаа на сонце.
„Невестата на доселеникот“
од Стојан Христов
(2010)
Едниот од нив ја зграбил Рада го видов добро со мојот двоглед во скутот ја стегнал и нешто и блада а таа му фрла курвински поглед
„Проклетници“
од Горан Јанкуловски
(2012)
