зет (м.)
При сѐ што нејќеле да ја даваат без Силјана, арно ама откај зетот не чекале и друго чаре не бидувало: или ќе им ја даделе или ќе ја оставеле; на зортот згора, за да не ѝ го расипат касметот, стрексале да им ја дадат и друго ништо.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Се задале сватовите од под село да идат: нункото напред со ургулицата в рака, по него зетот и сите сватови, свирејќи со гајдата и фрлајќи пиштоли дошле во Божинови дворови.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Застанал зетот пред врата и сите сватови на коњи, наметнати со белите јапанџаци, на главите фесови тунузи преврзани со белите чалми, опкачени сите со пиштоли жолтомедни, а на нозете сите со скорни црвени.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Слушај, Костадине! Ти си млад. Уште леташ. Ако рекол господ да ми бидеш зет, сакам отсега да бидеш поумен. Не да леташ како ластовица.
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
ЈОРДАН: Е, повели, зету. (На побратимите). Елате и вие горе да видите.
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Тебе господ да ти наврти едно зетче. А на Анѓелета кога ќе спечали пари и ќе си дојде,
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Ајде, зете, стори си ја честа. Зини да ти го чуеме гласчето.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Кај невестините, пак, свадбата почнува од петокот, кога се меси тестото, како и кај зетовите.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Но денеека беше петок, та Дуче немаше да има многу работа како во сабота и затоа и тој цврцна како другите пријатели и му издекламира на зетот една своја солена декламација, од оние што ги имаше на стотици за секој случај, а особено за свадби, крштења и првичиња.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Доста остана сама во земникот. Тука ќе дојдат: попот, нункото, деверот, зетот Илко и брат му Стојо.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Се шушкаше по ќошињата дека Ване и Ганка се во љубов иако и мајка ѝ и очувот не сакаа да чујат за Гавранот туку бараа зет што има занает в раце и - дуќан! Зошто и дуќан, не знаев.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Откако сѐ извадија од ковчезите и купија од дуќаните уште дарови не само за зетот и за неговите роднини, туку и за сите што беа поканети на стројот, и се послаа простирките и по должината на целиот двор, пред лицето на куќата, од каде што ќе доаѓаат гостите, таткото нареди да се запалат фенерите на улицата и ламбите во одаите во чардаците, макар што не беше стемнето и се гледаше добро од дневната светлина...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Попставревци - коњи не ги стасува: ете, и Робе им направи чест. Сега уште зетот со сватовите да стаса...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
- Сега е нашето, а за свадбата зетот да му мисли... - благо и радосно ги одбиваше татко ѝ на Викторија роднините, кои по секоја порачка викаа „доста е“, „многу е...“
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Кулата од Јована Сивев светеше и на чардакот седеа околу масата чорбаџијата Сиве, шура му Тоше Нале, зет му Митре Најдов, даскалот Димо Гулушов, битолскиот чорбаџија Данабаш и стариот Арсланбеј мудурот од Витолиште, со еден заптија.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Татко ѝ на жена му, слепиот Тимон, му велеше: „Побргу од тебе сум ги видел ѕвездите, зете, но тие не ја одредуваат судбината наша, туку ние самите си ја одредуваме...
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Си мислев дека сигурно маќеата побарала Марина и баба ѝ да одат во друг стан, или, можеби, баба ѝ на Марина не можела да седи со оваа друга жена на својот зет, откако ја загубила ќерка си.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
- Ах, што сум зет, си велам јас, знам инаку на кого да мавам, си велам, и гледам како се прпелкаат луѓето, ошевратени митокос крај меѓата, како кијаници коноп, излезени од под мелица.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Јас немав коњ за зет, па коњ ми даде Николе Солески.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- Не, бре, Јоне велам, пак ти сакам да бидеш зет, на сите свадби само ти да бидеш зет, велам, и се иставам. И вистина не го лажам.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
