изгубен (прид.)
100. Владата направи усилби да го поврати изгубеното, но уви! - било доцна.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Беше жалослив спрема другите и горд со нешто изгубено што нејасно живееше во неговата пијана потсвест.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Но таа, иако така постапи со Николчета, не го имаше изгубено пркосното достоинство на другите деца.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Стадо в кавал заљубено ѕвоно в песна изгубено око в божур залудено Румено. Румено. Румено.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
И не беше веќе изгубеност, беше живот пред смрт, искра пред згаснување.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Се почувствував изгубен. Пот ми го покри челото како венец од студена, влажна земја.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Изгубен и жеден, се наведна над проѕирниот поток и ги подаде усните кон водата.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Осамен жерав, изгубен ков клун не може да изрази огорченост.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Вечно полупразни перони во долго очекување на една трошка радост и сива карпа од страв пред пристигањето на едно умирање Рамни мермерни подови што го мазнат лавиринтот од изгубените стапалки пред едно вечно чекање што сака никогаш да не дојдат возовите со мала кратка радост штом можат да донесат едно крајно умирање
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Пристигаат троми пристигаат уморените коњи на просторот тој далечен и наслутен шум на заборавениот говор Тропаат беспрекин сами пред затворените прозорци изгубено тропаат со нозете тапи без поткови ти земјо по тебе лизгава и масна земјо мирна тропаат темно измешани
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Па? Не одговори ни за иследникот ни за себе, како што не можеше да одговори на набожното прашање еднаш, порано, ни оној калуѓер што дојде в болница смерен, набожен и со гонореја.немаше сили и не сакаше да одговори, како секој осамен, изгубен, безнадежен човек.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Свеста за спас од таа положба беше изгубена.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
И потекоа како врела течност, кошмарно и изгубено, мали во својата неотпорност пред ноќните тајни.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Се наведна над лицето, замрзнато од леден, црн удар, и не најде ништо што мислеше дека ќе најде - еден свет на тој човек, едно движење во просторот на продуваното време, сѐ она за што му говорел тој во темните крчми: детска играчка на изгубеното чедо, тажен кловн со плачни очи во тоа барутно време, некакви Марии со црвени искри во коските.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Ненадејно почувствував леснина. Спотаена радост. Можеби не е сѐ изгубено.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Осветлените прозорци како да му ја открија вистинската цена на изгубеното!
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
НЕДА: (Останува сама, поттурната, изгубена среде таа пустелија. Тивко и низ солзи.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
ХРИСТОВ: (Стои изгубен, скаменет на местото и само повторува:) Да, да, да...
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
ХРИСТОВ: (Покорно се облекува. Ја зема шапката и едно време се чини, така изгубен ќе излезе.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
- Ха, ха, - рече Претседателот. А Змејко мислеше: кога си ваков, без ниедна трошка сигурност, и кога неа си ја загубил толку евтино, како овој тука, тогаш не ти останува ништо друго, освен да ги повторуваш зборовите на другите, да ги повторуваш нивните движења, да чекориш како што чекорат тие и да се смешкаш вака проклето изгубено, а смеата да ти е сѐ друго само не смеа.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
