излуди (св.)
Кејтеновата тајна секој ден сѐ повеќе ја распалуваше љубопитноста на мојата млада и неопитна душа, што можело толку многу да го излуди?
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
- Тебе, скоте, во подрумот, - излудуваше, - во подрумот, арамијо! А ако се осмелите некако и го прашате што сте му украле, тој тогаш без збор ве загледува со еден таков страшен, ужасен поглед што е потежок од секоја казна.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Гребе, сече, рие Кртот Во душата свиен, скриен, И со виеж силен, Глода, боде, рие Кртот Во крвта, во стрвта, во жилите, Се будат, заигруваат самовилите, Чиниш полноќ да е, месечина Полна, болна и пеколна, Која ги возбудува и излудува Ноќвите со зборовите, стиховите.
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
Кое лудување излудувавме таа ноќ!
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Лаежот чини ќе го излуди.
„Животраг“
од Јован Стрезовски
(1995)
И сѐ ѝ изгледаше толку безизлезно. Безнадежно. Ѝ се чинеше дека излудува.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Ги излудуваше тоа што јас признавав сѐ; тие, веројатно, очекуваа да одречувам, да не признавам, но јас бев сосема на чисто со себеси и со нив.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Ми беше јасно дека Луција не ме избрала мене за оној кој прв ќе има можност да го види раѓањето токму на тоа движење; јас знаев дека тоа движење на Луција не е и мое, и сакав ние да имаме само наше движење, и не сакав да учествувам во тоа, како што е природно љубовникот на една жена да не сака да ги носи пиџамите на нејзиниот претходен љубовник; ме излудуваше мислата дека таа дури сега ме допушта во себе, откако стекнала извесна предност во искуството со мене, откако го научила тоа движење и сега ете, ми го покажува, како што се покажува нов автомобил на некој кој нема никаков.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Ме излудуваа затоа што беа пресметани (и воопшто, Луција беше свесна дека е убава и имаше еден сосема јасно деклариран економски однос кон сопственото тело, чија убавина ја натценуваше токму со тие непотребни движења со кои истакнуваше делови од телото); но мене тоа не ми пречеше, туку напротив, го сфаќав тоа како сигнал кој ми ветува дека некогаш, кога и да е, ќе ја имам Луција.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Родовите стереотипи го излудуваа, особено кога беа камуфлирани во поучни детски приказни.
„Сонце во тегла“
од Илина Јакимовска
(2009)
Нејзиното офкање, со онаа специфична интонација, мешавина на задоволство и повик за милост, го излудуваше.
„Сонце во тегла“
од Илина Јакимовска
(2009)
Понекогаш ме излудува незнаењето... Го посакувам старото време.
„Разминувања“
од Виолета Петровска Периќ
(2013)
