исказ (м.)
4. Или Мисирков, поради непостоењето на претходни истражувања, не можел да ги согледа процесите во развитокот на македонското ослободително движење во неговата целост или пак, во брзината со којашто ја подготвувал книгата, просто не успеал да се доискаже, да го прецизира својот исказ, зашто и во македонската историја националната борба ѝ претходела на политичката: најпрвин се развива движењето за свои цркви и училишта, за свој јазик и учебници, т.е. за национално-културна афирмација во рамките на Турција, па дури потоа и знатно подоцна за организирана борба за „политичка автономија” и за ослободување од Турција.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Зошто поезијата да не биде исказ, во која формата доаѓа зад, а не напред?
„Младиот мајстор на играта“
од Александар Прокопиев
(1983)
Вниманието кон поставеното како спротиставено на универзалистичката природа на исказите е клучна идеја.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
„Јас сум роден“, зарем не, е еден од најнеобичните искази што ги познавам, посебно во склопот на француската граматика.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
На пример, исказот „Розите се црвени и цутат во пролет” има смисла затоа што соодветствува на една стварна состојба во светот.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
А потоа набљудувањето е тоа што ни кажува дали исказите се вистинити или лажни.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Но, исказот „Цут рози во се црвени и пролет” е бесмислен во рамките на логичките правила (граматика) на обичниот македонски јазик затоа што не соодветствува на каква и да било состојба што може да се набљудува во реалниот свет.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Еволуцијата на науките и технологијата иницира нови медиски системи кои можат да го асимилираат во себе уметничкиот експеримент и исказ, но тоа не значи дека тој уметнички исказ нема да има идеен контекст.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Нивната теорија за логички типови на исказот му оневозможува да биде исказ самиот за себе, такашто секој исказ за некое X го ставаат во повисока логичка категорија отколку самото X.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Кој е во состојба да наведе пример на таков апсолутен исказ во нашата денешна уметност?
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Мисловниот квалитет на тој исказ е во обратна пропорција со неговата важност.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Постмодерната теорија за историјата како фикција која не подлежи на вистина туку на спекулација, една е од доминантните теми кои Бунар ги преиспитува, а сомнежот, како неизбежен мотив на современата книжевност, е доведена до перфекција со посредство на неверодостојнливите наратори во чии искази не може докрај да се верува.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Во романот нема наратор кому може безрезервно да му се верува, секој исказ предизвикува сомневање и на ова место Башевски вешто ги сублимира искуствата на еден Селимовиќ со искуствата на современиот прозен видокруг.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Ниту гласот на Агна, кога го открива наличјето на Симоновите искази, ниту директно спротивставениот глас на историчарот Владе, потомок на противничкото семејство на Симоновите предци, како ни гласовите на селаните, не можат да се прогласат за сигурни и релевантни сведоци.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
- Сознанијата од внатрешни можат да се резимираат само во еден исказ: не се забележани, од негова страна, противнародни дејанија - одговори другарот Чапаев.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
Неговите искази беа со нагласок на фактот дека со неговото враќање во Југославија тој би бил изложен на антирежимски и натикомунистички третман. Ќе скапам по затвори, повторуваше.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Со таа изјава Милан го информирал Судот дека сака да даде свој исказ во врска со судењето на групата на Гарванов.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Сега, кога книгата е обликувана, завршена и во конечното руво, доаѓам до сознание дека ако не ја напишев, ќе бев сиромашени лишен од големото задоволство да се почувствува изразноста на македонскиот јазик во прозен исказ.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Негде на пресечната точка на тие два исказа треба да се бара тајната и противречна иманентна поетика на нашиот автор.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Тоа се гледа и од семантиката на првиот исказ: авторот ја користи двосмисленоста на синтагмата „вистински расказ“ поврзувајќи го со зборот „вистинит“ со намера да создаде забуна.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
