исповед (ж.)
Ќе го сметав сето ова за исповед, за рамнодушен однос кон себе, ако знаев дека со црвената нишка низ моите ради се извлекува и животот.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ветрот бараше сопатник; се провираше низ разлистените гранки, шепотеше некоја своја исповед, беше осамен и претпазлив како и волчицата, за да се споулави со првата снегулка.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Се сети за нивниот разговор, првата вечер во барот, кога таа толку силно го расчувствува со својата исповед. ...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Ја завршуваше својата исповед: не му ја затнаа дупката на стомакот со орден но сепак бев добар десетар во смоларата, како што бев секогаш во се добар - во шверцот, во пиењето, во милувањето.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Сега, кога му се чинеше дека некому одамна умрен му го открива својот бог, оставаше да го лазат спомени и се мачеше да не шибне како дожд во својата исповед, како понекогаш кога ќе беше сам и згрчен во некоја бескрајна и болна тишина.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Но каде беше таа што го покани да дојде и која синоќа толку го трогна со исповедта за нејзиниот живот да не можеше да ѝ каже потоа зошто ја повика во својата ложа.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
И ние сме луѓе. И нашата желба е пробојна. - Проповед на црвците. - Исповед, будало.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Грубо и весело ги одбиваше тој тажните исповеди на Арсо и го забавуваше со интересни истории, не оставајќи го да се предава на своите нездрави размислувања.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Проповед ли е тоа или троглива исповед?
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Трескотеше потавмина продолжувајќи да го меле стаклото. Притоа и тој веќе врескаше некоја своја нечујна исповед.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Времето се отвора и почнува во мене да зборува Преведувајќи ме во небо, во скробна исповед Во молитва по која во пустината врне.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Овој дел од патувањето на двајцата војници, одбележува една историска епоха, ја бележи апсурноста и трагичноста на таа војна, која воглавно се отсликува преку нивните регистрирани доживувања (низ исповедта на нараторот, кој знае сѐ, но не е сосема сигурен), без да се свесни, или се нецелосно свесни протагонисти на тие дејанија...
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Но, фантастичниот декор употребен убедливо, каков го употребува сонот, ја прави таа исповед постварна од било која заробена вистина.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Сведок на најинтимни исповеди, со љубезна полунасмевка,стоеше одзади тезгата, сигурен, свој.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Водици, Пречиста, Божиќ... И одново таа исповед: ми летнаа годините; остаревме... Господи!
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)
Понеделник, вторник, петок... И одеднаш некоја глупа исповед: ми летнаа деновите...
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)
Ќе го сметав сево ова за исповед, за рамнодушен однос кон себе ако не знаев дека со црвената нишка низ моите гради се извлекува и животот.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
за познатиот хермафродит Ann Malreaux која самата себеси се оплодила и сега очекува дете; можам да ја прочитам автентичната исповед на канибалот на кого децата му се најомиленото јадење на менито бидејќи имаат вкус на риба...
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Свети Августин често споменува дека во текот на исповедта се “извршува вистината”.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Наскоро ќе се испишува поинаку: со соништата, исповедите, романите, мелодрамите.”
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
