казна (ж.)
Таму, т.е. на Косово Поле рекол господ да си ја загубиме царштината за казна затоа што не сме ја чувале верата чиста.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Да, ти си истиот оној кој за своите дела ја заслужи пофалбата и довербата на овој несреќен народ, но денеска ти си дезертер, ти си предавник што заслужува само прекор и казна!
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Светот станува безбожен, господ ќе прати казна!
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Навистина, рано е уште, одвај пет часот ако има, но ене, дошле луѓе без пазар, та иако платат Пушмарко, Баба, Јашмакот и други по две банки казна на рефератот од командирот на општинската полиција, Милана, за предвремено „отварање радње“!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Линијата се редеше по петте собрани прсти на разни прекршители на дисциплината, а при големите „престапленија“ се применуваше и драконскага „валага“ та дури и граовите зрна истурени на земја (бидејќи собата немаше душеме) на кои за казна клечеа на колена „престапниците“.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И Стале, кој уште на триесет и пет години стана дедо Стале поради својата коса, брада и црна антерија не пропушташе ниедна несреќа во селата да не ја протолкува како казна од свети Илија што не му го прават селаните меќанот -манастирот.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Долго време се мислеше кадијата и се советуваше со своите мезличари со каква казна да ги накаже осудените бунтовници.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
– Да им тргнам по еден пиштол в чело? – беше првата мисла, но му се виде блага казната според престапите на осудените.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Останаа поп Јаков со дружината во затворот од тврдината да чека со што казна ќе ги накажат аџиите и забитот, ако навистина не ги пратат кај султанот да им суди лично тој, како што им ветуваше аџи Јане кога ги наговоруваше да се предадат.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Може ли мирно и спокојно да го стори тоа, кога знае дека отказот за нив значеше сега исто што и да им изречеш најтешка казна.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Кажуваат дека судските стражари го спровеле во едно далечно пусто поле, да живее како туѓинец и да ја издржува казната.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Инаку можат да донесат решение за уште потешка казна.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Се сетија: мачката на директорот на една пошта пролајала со глас на пес; тој исплашен од божјата казна, му подарил на православниот црковен одбор државен радио-апарат со четири ламби и ја вратил својата партиска книшка.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Во 1942 година е уапсен и осуден на смрт со бесење како организатор на атентатот врз бугарскиот висок полициски функционер во Скопје, озлогласениот Мане Мачков, казната е преименувана во доживотна робија која ја издржува во скопскиот затвор Идризово.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Тоа го нервираше и промрморе како за себе: - Праведна казна!
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Неподносливо е веќе - потешко од најтешката казна.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
„Праведна казна, праведна казна“, сврдлееше оваа мисла во мозокот на Арсо.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Го деградирале, а кога му ја давале партиската легитимација, му рекле: „Варди, зашто во оваа книшка нема да има место за да се запише уште нешто ново. Ни за најмалечка казна Ги имаш досега за тројца...“
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Сообраќајот се запира. Доаѓа полицаец и бабата на Зоки мора да плати казна.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
- Зошто? - Него ќе го боцнеме. За казна.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
