каллив (прид.)
Мачно газеше со искривените штикли по калливата дупчеста калдрма, се занесуваше натака и навака, се мачеше да не падне.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Во долгите зимски ноќи - калливи или виуличави, закитени со мразулци или уште неоладени од испливиот здив на студот - ловечката страст е поврела и понеобична кај селаните.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Земјата се сурива, калливите прсти ја гребат, торбичките се полнат и ортомата е пак нишка, оптегната меѓу нив и онаа бела виделина на излезот што единствено потсетува на животот и неговиот ден.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Зад него долга рака со калливи прсти ја зафаќа одронетата земја и ја влечка назад.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Незабележливо Арсо се придвижува, а по него долгите калливи прсти ја грабаат ископаната земја.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Со дождови капки леткаа низ воздухот и најсетие паднаа среде калливиот пат.
„Градинче“
од Бистрица Миркуловска
(1962)
Тие сега не беа калливи суштества, што се пентарат по скелињата, нити пак ситни точки, што се движат некако чудно, како клопчиња, по улиците малечки и валчести, гледани од највисокото скеле, со чудна некоја форма и со уште почудни движења.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Колоната претпазливо се пробива низ врбјаците наудрени во калливото трапиште.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Никогаш така не сум трчал по угорница: зазбивано и молневито се пробивав низ калливи трапишта придржувајќи се со рацете за шибјето отстрана.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
и полковиот му рече освобождавам те од обвинението, откако го ислуша, за петнаесет дена ќе добиеш и решение, и Ристе се тргна, отпоздрави и се тргна, и одат после други, и којзнае што ме дупна и мене, и јас ќе одам ќе прашам, што ќе стане со Македонија, велам, Македонија е долга и широка, ми вели полковиот, и за Македонија одговор сега нема, одговорот е во вас, во сичките нас, благодарам, му велам, коњите се тепаат, а магарето го јаде ќотекот, покорно благодарја, велам, и как се казваш, Мирче Мегленов и ме запиша, мајчето негово, и после ротниот секаде мене ме праќа: во извидници, кај што студи, кај што е калливо, кај што главата ти е пред куршум, и еднаш со Стевана нѐ пратија кај окопите англиски, 124
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Сети се на денот, навидум како и секоја друга (улица сосем обична малку каллив снег, замислени минувачи) кога спокојна ја наведна главата врз твоето раме.
„Младиот мајстор на играта“
од Александар Прокопиев
(1983)
Додека, пак, во есен, зима и пролет, до доцна, двата пата се калливи, или замрзнати, и тешко проодни.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Поетот бега во паркот. Во паркот- езерце: калливо, со тресје и жаби што скокаат наоколу. Поетот го сака ова место.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Овој ветер ги гореше пределите, ги растегнуваше коските како восок, крвта ја зовриваше и згуснуваше во калливи напласти во мозокот.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Ги гледам како врват низ улицата кристална и сакам да им се придружам но милионскорачниот аудиториум ме фаќа за гуша и ме поттурнува во една споредна улица, во оној каллив сокак - ќорсокак.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Девојчињата се погледнаа и двете калливи со ќофтињата во раце. Почнаа да се кикотат.
„Чкртки“
од Румена Бужаровска
(2007)
Санџак-бегот беше еден од потомците на Мухамед, неговото доброволно спуштање до калливите чизми на еден рибар, е или итрина, или мака. Каква мака?
„Вежби за Ибн Пајко“
од Оливера Николова
(2007)
Ја мразев мојата улица, раскопана, каллива и полна со дупки.
„Азбука и залутани записи“
од Иван Шопов
(2010)
Кога некој ти зборува за борба, за победа, за јунаштво, а не си го видел на прва линија, во долгите ноќни и истоштувачки маршеви под дожд и големи студои, кога никогаш не влегол и не останал заедно со тебе да преспие во влажните и мувлосани земјанки, не зачекорил во калливите ровови, не му посинало рамото од носење на митралезот, минофрлачот, сандакот со муниција, носилката со ранетиот, не те посетил во болница кога си бил ранет, никогаш не каснал мувлосан леб, не пиел вода од матна и каллива локва, никогаш не сркнал од булумачот – изматеното брашно во млака вода, не пасел трева и на пролет не јадел набабрени пупки и младо лисје, никогаш не ти ги видел раните преврзани со валкани партали, загноени, црвјосани, – таквиот не ти е мил...
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Луѓето со лопатите нафрлија каллива земја врз чаршафот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
