катанец (м.)
ЗАМИНУВАЊЕ ОД ГРАДИНАТА Посакав да ја затворам градината да ја заклучам со катанецот на сонот со лостот на споменот со синџирот на љубовта.
„Липа“
од Матеја Матевски
(1980)
Ја заклучува со катанец, ја пали со прекинувач за ноќна ламба.
„Младиот мајстор на играта“
од Александар Прокопиев
(1983)
Вели: „Нам, на селаните, среќата ни е променлива, а несреќата постојана“ , велеше Лазор Ночески и запре возот, штракнаа катанците, штрангите, се отвори вагонот и се рашири некоја светлина што се турна во вагонот што се бувна во нас и што после тргна по нас, и нѐ загледува така - гурелави, со пострупени клепки и усти, потечени под очите, со потргнати образи, обесени, разбушавени и со сламки, со осилки во косата, со кучешки болви; нѐ тераат војници, небаре метилави овци, пропрснати и со подмакани слабини, ни тропаат коските, војникот што ни отвори 119
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Женичката пак ми дава знаци да си ставам стипса, што се вели, суста на уста. Катанец.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Никогаш во животот не сум те видел, - му реков и се свртев кон тврдоглавиот катанец.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
- Имаш мајка? - ме праша момчето што незабележано ми се беше приближило од зад грб додека се обидував да го отклучам катанецот од велосипедот „паркиран“ пред нашата зграда.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Разбра? - Ништо не разбрав, - признав и го оставив на мира катанецот од велосипедот.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Главната порта беше заклучена со голем катанец.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Единствено Геро имаше калауз за секоја квака, макар што го држеше само клучето од катанецот на шаторот.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Шаторот се затвораше со патент широк како офицерски ширит, од врвот до прагот, а тука се заклучуваше со катанец, чиј клуч го држеше Геро како најстар во екипата, но не во малото џепче кај ситните пари туку на синџирче заедно со ножето за отворање конзерви и отнување тапи.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Ги напнуваат деветте тешки порти со по девет резиња и катанци.
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
Кому му ги предаваш катанците, оче? Кому симболите?
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Ми се крши ко суво стаклено цвеќе
во раце, под нозе, на срце
во мозокот ми удира
ме заклучува ко да сум казнета
со катанец, од надвор
правам сѐ да ме нема
можеби така ќе се спасам
ќе фатам џенем некаде усвет,
некаде кајшто никој не ме знае
и нема да му падне на памет да ме оспорува
оти такви работи не им паѓаат на ум на
нормални луѓе
ама овде сѐ е можно
овде ние не сме ние
светот е превртен наопаку
ние газиме по шилци
ако нив ги промашиме
ќе нагазиме на мина
ако неа ја промашиме
ќе се фатиме во стапица
ако и стапицата ја промашиме
ќе удри гром
ако и громот нѐ промаши
ќе се изедеме еден со друг.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Каде и да свртиш поглед, очи ќе ти бодат урнатини што ги остави граѓанската, но и куќи на распаѓање на чии порти висат катанци, што ги обесиле сопствениците кои од патот на големата измама никогаш не се вратиле дома.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Двете крила се врзани со дебел синџир на кој виси голем катанец.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Засекогаш останале во источните земји на Европа и како единствен белег дека тие тука биле се урнатите авлии, `рѓосаните катанци обесени на портите, мрачните отвори на прозорците и вдлабнатите покриви.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Ве имам за најблиски Оти сум сам Во самица Пред чиј катанец Свивате колено Со молитви За сродство со изворот.
„Век за самување“
од Веле Смилевски
(2012)
Ја уапси нејзината младост со големиот катанец на изолација од недоразбирање, го видов крајот на нејзиниот сензибилитет...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Ќелиите се скроени за виновници Без вина јас се изборив и со катанец ќе се оковам Да не го видите сиромавиот валкан образ Се изморив од изгубени битки Но го видов крајот на војната како приведение Лебди во зеницата која затупува ко замаглени очила Во диви сенки од без трага Виорот избриша сѐ Ако патот те одведе во непознатото, таму ќе се сретнеме Ти со срце поцврсто од камен, а јас сенка в копана во камен.
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
Но уште нешто, Не ме прославувајте постхумно Зашто славата од мермерниот споменик Ќе му ја препишат на некој прочуен вајар Јас ќе сум олицетворение на замрено славје Честитката вреди само кога в очи се гледа А замокот вечен со катанец беден, Се проголтал и се збришал, сал неколку слова...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
