кеј (м.)
Над градот е омарнина, по кеот мрака паднала, преку мост тропат копита, а Вардар лудо забрзал, галеби бели покренал а в соба тесна таванска Панче со млади студенти лист по лист вртат зборници.
„Робии“
од Венко Марковски
(1942)
Оваа есенска магла е лицето на смртта густо од едно имитирано лепило густо од еден одвратен шепот што сака да е интимност густо од еден поглед преполн со излигавен мов Таа маска на смртта ги заканува гранките осамотени на кејот.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Поп-Кочина улица, што по едно енергично завивање излегува на кејот, беше многу попривлечна и со позанимливи луѓе со кои можеше да се живее.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Насекаде светлини, миризби, игри. Топол и празничен кејот се преливаше, се усмеваше.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Потем се заниша и полека тргна лево, по убаво осветлениот, рамен кеј крај големата, полноводна и забрзана река.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Со бавни чекори тој дојде до ниското камено ѕитче на кејот, крај споменикот, и погледна долу во реката по која играа светлини од сијалиците на мостовите и околните куќи.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Плоштадот му изгледаше сосема чист како голема метла да ја измила нечистотијата што го зафаќаше сето пространство од кејот па сѐ до улицата над тврдината.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Издолжените сенки од јарболите на малите бродови и гемии ја браздеа рамната површина на пристанишниот кеј.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
На кејот девојката си ги капе стапалките во зеленикавите бранчиња.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Сиот кеј е плажа и шеталиште шпалир на ресторани и хотели.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Инаку, кога сме кај кејовите, да споменеме дека мостовите со нив прават чудесна целина, а секој од нив има своја историја.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Без хипербола, Будимпешта е град во кој неговиот ширен, отворен простор - парковите, улиците, кејовите, булеварите, авениите се исполнети со скулптури.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Отидовме во слаткарница на кејот покрај Вардар. Јадевме сладолед.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Татко ми не оставаше ниту да гледаме од прозорците кон кејот што водеше кон паркот.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Долго време од камениот кеј ги гледавме, на тврдината остатоците од последната војна, старите топови од кои се пукаше во пресрет на големите празници на победниците: Први мај, Денот на победата, Денот на Армијата, Денот на Републиката.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Улицата беше мирна, пуста. Таа ја мина и се најде на кејот, пред бедемот на реката, под сенката на високите тополи.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Оди по кејовите до Сиресен! Земи брод, ете! Смени си го воздухот!
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Шетајќи покрај реката, по кејот, ѝ се чинеше како којзнае од кога да го напуштила градот...
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
И јас почнав да измислувам: дека Луција дошла на мој повик; дека јас сум знаел дека ѝ е забрането да се гледа со мене, но сепак сум ја повикал; дека таа не се противела, дека со мене пиела вино и пушела цигари; дека самата ја соблекла кошулата, дека на месечината блеснале нејзините гради, како кај кучка (токму така реков, за да го излудам Фисот, кој, очигледно добро ги познаваше нејзините гради), дека јас сум ја одбил, а дека таа ми се заканувала дека ќе ме убијат од Партијата, затоа што ја одбивам; дека потем таа го слекла здолништето (ќелата на Фисот црвенееше сѐ повеќе и повеќе; жилата на вратот му се наду и мислев дека ќе пукне, дека кап срчева ќе го удри), дека потем јас сум ѝ ги слекол гаќичките, дека сум ѝ ги раширил нозете, дека таа ме молела да влезам во неа, и дека конечно, сум ја завршил работата, само заради сочувување на здравиот народен дух, и дека сум ја исчукал машки, по што таа долго ме бакнувала и ме галела на кејот.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Не знаев зошто ме вика, но претпоставив дека по онаа случка на кејот, Луција му раскажала дека јас сум фрлил со камен по џипот, и дека тој ќе бара да му ја платам штетата.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
