километар (м.)
Имено, повеќето од нив беа Мариовци од селото П’чишта кои оваа година ја откупија планината од Селим-бег од Солун за триста и седумдесет гроша – дваесет квадратни километра борова, букова и дабова гора со не помалку рудини и пасишта, за да не им клава бегот сточари Власи и Мијаци, а нивната стока да умира за вода, паша и од жештина долу крај селото.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Но кој ќе разбере седејќи в село шеесет километри оддалечен од Прилеп?
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
На дваесеттиот километар мораа да направат кратка починка, бидејќи луѓето беа прегладнети уште во затворот, та требаше да им се даде барем по парче леб колку-толку да се закрепат за да можат да го издржат долгиот пат.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Просторот на земјата, што ја бранеа, не беше поширок од десетина километри, државата беше капитулирана, додека тие ја освојуваа Албанија, сѐ дури некој не им јави дека Германците се наоѓаат веќе во нивните касарни во гратчето, каде што беше нивниот гарнизон.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Имаше пред себе дваесетина километри зимен пат до своето село, а сега тргнуваше да го оди, сам.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Околу дваесетина километри од Струга, на средината од друмот, во Дебарце, се наоѓаше малото исчадено селско анче.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
А од Италија по нив стасале неколку километри макарони.
„Најголемиот континент“
од Славко Јаневски
(1969)
А со километри угорно по реката и со километри низводно, нема други куќи.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Целата долина, од оној врв, Чукарот, кој како шилец се вишеше над столетната букова шума од северната страна, па до Рамните Ливади, три, четири километри подолу кон југ, се викаше Гогов Валог, според името на некој пра-пра Бојанов дедо кој ги расчистил и разорал плодните падинки покрај поточето.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Дуковци имаа колиби на пет-шест километри подолу, во еден пријатен присој, зад Рамни Ливади.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Кога ќе го минам мостот, успорувам на мочливи пет километри на час за да не му дадам можност на вашиот син...
„Го сакате ли Дебиси“
од Лазо Наумовски
(1973)
Во некое такво злодоба и се зачнало колибарењето, во некое такво време и е ставен темелот на Бојановата колиба, за повеќе векови единствено човечко свратилиште, единствено топло огниште на десетина километри наоколу.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Ќе се расправиме со него во една ноќ и целата оваа територија ќе ни биде слободна. Не е мала. Сто квадратни километри.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Но уште убаво не беше разденето — почнаа грмежи од пушки и бомби на ЛиЃураса, која беше на пет-шест километри од селото.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Од јагодиците, што не беа покриени од небричените бради, светеше црвенило, свежест и младост, а живите сиви или црни очи стрелаа на сите страни и можеа да познаат човек на цел километар.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Ни беше определен хотел, оддалечен четириесетина километри, во Солинген, познат центар на челичната индустрија.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Тој не е милионски град, но многу е бучав и распослан во должина од десетици километри, зашто со индустрискиот развој тој ги соединил во себе блиските и околните гратчиња и села.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Една вечер, доцна, се враќав со метрото од кај „Монпарнас“, каде што тоа е најмеханизирано, зашто за да се префрлиш од еден до друг правец минуваш низ лавиринти некогаш и по еден километар со ескалатори.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
А книгата е тука, крај нив, до нив, за книгата не мораат да се поминуваат километри, за книга не мора да се моли.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Кејтеновиот син беше еден од оние ѓаволски старци што можеа да гледаат илјада километри пред себе, божем сета далечина беше собрана во неговите очи.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
