контраст (м.)
Светската Изложба во Брисел е полна со контрасти.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Така расказот станува басна, се делокализира, и ако така може да се рече, станува дел од големата дебата за тешкотиите на модерниот живот и неговите болни контрасти.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
[Следува дека односот помеѓу конструктите не може да се разгледува со помош на бинарната логика]; да се користи бинарната логика всушност значи да се исфрли третиот [генерички] поим, позадинската генеричка природа и да се третира биполарниот контраст како тој да може да се појави и да има значење и во изолација.
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
Би било преопширно да се навлегува во значењето на алхемијата, во бесконечниот процес кој, претворајќи го (симболично) неблагородниот материјал во злато, ја постигнува светлината и соединувањето со помош на темнината и расчленувањето - тој процес асоцира на урамнотежување на нескладноста внатре во идеалот на длабокото соединување на спротивностите (митскиот мотив на андрогинот), но, исто така го предвидува цикличното и дијалектичкото повторно добивање на контрастот, во една непрекината трансформација, чијашто точка на исчезнување, перманентно оддалечувајќи се, е Утопија (златото, каменот на мудроста).
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Хиперцивилизираната афектираност во облеката на кралот на Непал и неговите придружници, смешните набрани околувратници огромни колку воденици и потпетиците високи како копаните на венецијанска куртизана, се во совршен контраст со дивјачката голотија на Калибан и останатите островјани.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Следува дека секој од спротивните полови на конструктот е „позитивен” сам за себе. (види Benjafield 1983). Husain (1983, стр 16-18) понатаму забележува дека: Дефиницијата на биполарноста како релевантен контраст, како контраст кој е неопходен за значењето на конструктот, е интензионална . . .
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
Оттука не ни е веќе тешко да заклучиме дека во овие филмови вистинскиот трагичен јунак е остарениот, галантен, но „виновен”, „негативен” татковски лик - мора до крај да бидеме заслепени со холивудската идеологија (што Хичкок тука успешно ја минира), ако не забележиме дека и Дописникот и Озлогласената се изградени на контрастот меѓу „негативниот јунак”, кој е во суштина единствената човечки привлечна личност, и „позитивниот јунак”, кој е сосема банален лик - а во тој контраст секако не ни е тешко да ги препознаеме спротивностите меѓу поединецот на „автономната” етика и „хетерономниот”, „кон другите насочен” поединец.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Ничеовото разликување ги одразувало различните чувства на телото - само-максимализирачко топло тело во контраст со само-минимализирач кото ладно тело.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Пречките и грешките во филмската текстура директно се надоврзуваат на оваа естетика, а силните контрасти, без сиви тонови, на раните Ворхолови филмови им даваат дводимензионалност карактеристична за неговите платна.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Класично-модернистичките максими на изразот го губат значењето, а на нивно место доаѓаат стратегиите на контраст, пронаоѓање и парадокси.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Самосвесната софистикација на современиот интелектуален дискурс стои во јасен контраст спрема Мецгеровите субјективни „зборови“, емоционалните зборови што збунуваат, но коишто се непогрешиво стварни, директна експресија на замешаниот, страсен, лут и заплашен виктимизиран човек.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Графологијата, термин скован по аналогија со терминот фонологија, ги проучува јазичните контрасти што системите на пишување ги изразуваат.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Во оваа земја, меѓутоа, постои силен контраст помеѓу нараснувачката апстрактност на нуклеусниот универзум и примарната, внатрешна, незадржлива виталност, која не произлегла од вкоренетоста туку од искоренетоста, една метаболичка виталност како сексуална така и деловна, телесна, сообраќајна.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
„Доста”, рече Бенјамин, „мака ми е кога слушам ‘закон’ и ‘контраст’ и ‘значѝ и ‘затоа’. Зошто зебу да биде колибри?
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Чувствуваше длабока привлеченост кон него не само затоа што беше заинтригиран од контрастот меѓу О'Брајановото урбано однесување и неговиот боречки изглед.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Контрастот е очигледен: десната страна - водата се повлекла, најпрвин било тиња, сега е распукана сува земја, штици за премин од она малку вода накај шамакот.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Околу апокалиптичната слика на градскиот пејзаж завиткан во смог прицврстија бели снегулки со насмевнати лиценца, со што создадоа ефектен контраст.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Татко, во својата стратегија за опстанокот на семејството, помислуваше, тоа не го скри и ни го кажа во една пригода, дека можеби беше и добро што Мајка го загуби каталогот, зашто времето на повоените години донесе уште поголем контраст помеѓу хроничната немаштија и сликите на облеките и на предметите од Ла Ринашенте.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Ако контрастот е логичен, си реков
тогаш ќе направам писанието мое
да биде посветло
зашто се збива на север
таму кајшто изгревот доцни
а пак заодот поранува,
таму кајшто сѐ е помазано со благ како шира
леплив и збувнат
налик на долго воздржувана сперма
самрак.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
(напати ти се привидуваат
пештерните манастири околу
Белото, лихт луминозно езеро
- она понасевер од Делфи
и од Костур -
светилиште само по себе
облиено со внатрешен сјај
од белки на монахинка
среде коишто, во драматичен контраст
се вовира зеницата, духовниот рез);
- многу мислиш, а малку искажуваш
јазикот за тебе поскоро е молвење
од разговор, сѐ е ВНАТРЕ
и ти, и Тој, и исказанието
и дослухот меѓу вас
и предметот дури се вовлекува
во тој, невидлив за другите, Круг;
- и повеќе не правиш разлика
меѓу искреноста и вистината
со денови се повлекуваш во себе
секнуваш, понираш, остинуваш
стаписан, онемен, оти си согледал:
не е лесно да се биде искрен!;
- и повеќе не е битно дали нешто
те повикува без престан
да му припаднеш, сестро Варваро
или просто посакуваш
од дното на душата
од нејзината небесна бездна
да постоиш блажено
во согласје со себеси
и навистина повеќе ништо
друго не е суштествено
освен:
да ја бараш сопствената сенка
сѐ додека не си соѕидаш самица
а во неа си - Лице без сенка:
м-о-н-а-х!
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
