кусо (прил.)
Вам секако Ви е познато дека овде во Софија деновиве се основа Македонско научно-литературно друштво: Вистина, засега околу него се собраа десетина луѓе, но ако не се преземат соодветни чекори и не се протера Крсте Мисирков од Бугарија, тоа за кусо време ќе го опфати грото од македонската бројна емиграција…
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
ПОЦКО: Прв, па прв! Што си ќускија! А што би било кусо да биде и втор, трет...
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Петко кусо објасни за она што им го расправал на беспризорните.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Тоа траеше доста кусо, колку четири здива, или колку четири волчи соништа, а после, наеднаш, оној маѓепсничар пак ја покрена својата волшебна прачка и дивинките го разбија својот застојан синџир и сега зедоа да ги душкаат сите негови стапалки по снегот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Тие му објаснија нешто набрзина нему, грабнувајќи по еден сосема кус миг да се поднасмевнат во таа своја разјареност, со една иста така разјарена, но и задоволна насмевка, како по некоја успешна експлозија, која и нив ги исплашила но и ги израдувала најмногу од сѐ, тоа траеше сосема кусо, а после сите се наведнаа и го слушаа, додека тој им зборуваше тивко, споро, но остро, гледајќи го секого од нив со еден светнат, жив поглед, кому ништо не му се прокрадуваше незабележано.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
„Може ќе му дојде кусо кога ќе жнееме, ама ќе се снајде.“
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Од средето на зимата почна да му се поразболува. Не ѝ се јаде, главата ја боли, нозете ја вијат, и сѐ нешто ѝ е кусо.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Ги фаќа на покусо, на подолго, ги навиткува околу киските, и пак ги одвиткува.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И тргнувајќи пред Максима и пред Васила легнатите овци ги пречекорува, а тие кои стојат туркајќи ги со колената ги растерува, (нивните чакарки, кога се преместуваат од едно на друго место, кусо и отсечно ѕвонат), а кога излегуваат надвор пред вратата на трлото, гледајќи во небото, вели: Небаре е дење. И зазорено е.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
На дел од отвореното небо, неопределиво парченце кусо ослободено од октомвриските облаци, лежи некаков призрачен белег, зрачен мраз или разјадена месечина и ѝ ги граба на темницата запизмените раненици, го отргнува од неа заедно со нивниот грч, и нивната безнадежност.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
За кусо време направив норма.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Стенкам така, а дишењето ми замалува, сѐ покусо ми станува.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
- Ама, не ти се допаѓа многу, нели? - инсистирав. - Добар е, - пак кусо ми возврати.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
- Блазе си ти, - само кусо промрморе и повторно замолкна.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Има толку многу во едно менување што кусо трае.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
На кусо: разлики на светот навистина постојат, а популарната култура (со своето декларативно заколнување на еднаквост, сеопшта толеранција и релативност на вредностите) ги негира и недопуштено ги мазни.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Кусо, самоделски истрижана. Ѝ стоеше како четка. Штркната нагоре.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
- Германец е - кусо одговори Марија. - Ти се допаѓа ли? Елена гледаше де во него, де во Марија.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Неговиот ум се колебаше кусо околу несигурниот датум на страницата, а тогаш се судри со новоговорниот збор „ двосмисла“.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
- Каде беше толку долго? – ме праша брат ми, несвикнат да ме гледа да се враќам сама од шумата. - Во Гоа! – му одговорив кусо.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
