лизне (св.)
ДЕПА: Знае Митре дека не пијам од пустава глава, ама колку за молитва ќе лизнам. (Се крсти).
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Само пусти кркми и цулувци нема, ами завратени косите и начешлана со јажиња по грбот, а челото „златна сестричко, како теле кога а лизнало", — велеа подоцна витолишките.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Тој со болка во влажните дланки и колениците се исправи од калдрмата, и потрча не сфаќајки уште дека не е ранет и дека само се лизнал.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Не знам: нели сум пакостен или сум поплашлив од моите врсници та прекарот ште не се лизнал од моите усни.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Лабавиот колан на пушката му се лизна од рамо, долгата цевка се заринка во јагликата и не ја откорна, туку ѝ ги растури златестите круни.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
На оваа точка подоцна Август Рицман ќе крикне во воздух, подоцна ќе се лизне од жицата и ќе знае, иако нема да види, дека сета публика ќе го прифати неговиот крик, дека сиот циркус ќе стане само крик и ништо друго.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Тоа беше случај: босите стапалки се лизнаа по меката кал.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Славчо се наведна да го фати. Зракот се лизна и отскокна подалеку од него.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Само уште неколку минути и јазичето ќе ја лизне капсулата и темелите на златниот Молох ќе исчезнат во јароста на пеколот.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Пресното месо на растргнато јарче, од кое таа не можеше ни да лизне, иако ѝ стоеше на дофат, мирисаше толку густо и раздразнувачки, што таа многу посилно ја сеќаваше таа миризба што опијанува, отколку болките од своите лути рани.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Постојала крај него некое време, а после се наведнала и му ги лизнала со својот огромен и рапав јазик обете негови раце. Биле две крвави раце и мечката му ги полижала.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Па, ако смее де, нека лизне! Ајде! Олеле, олеле!
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Само што не смее да лизне! Ја, зошто да не смее!
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Сака, ете, да си ја стави извалканата шепа врз секој негов најнов цртеж, за да изгледа како печат; сака да лизне од секоја чаша млеко што Зоки треба да ја испие – но кој му дава!
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Дувам во јаката од палтово, но пареата е немоќна да лизне со топлина: предвреме замрзнува и се лепи со сињат по влакната на јаката.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Од допирот со јагненцето, од чувството што ја зафати додека тоа го празнеше нејзиното набрекнато виме, што веројатно неисцицано ѝ причинуваше болка, овцата се скроти, а по малку, иако претпазливо, си дозволи да го лизне по опавчето туѓото јагне што го смукаше нејзиното млеко.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Шишман лизна и му го подаде на Србина. Овој одвај повлече една цела капка.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
По рибите, стаса поморија по добитокот, по ајваните; заболените добичиња и живинчиња: телињата, овчичките, козите, кокошките, лизнуваа од езерската вода како од иљач и - или оздравуваа, или со капките в уста умираа; лежеа така додека луѓето не ги кренаа и закопаа или додека чакалите и другите мршојади не ги исчистеа.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Така мора да биде за да не оди по кафераните во Луксембург, каде што за едно лизнување на некаков алкохол се плаќа колку за едно кило ракија кај нас.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Ќе откопаат малку земја, ќе ја лизнат и ќе ја плукнат.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
