лутина (ж.)
Од крвта ненаситен, сѐ уште водеше битка, лутина гневна дишејќи; од раните бликаше крвта, но сѐ уште бритка мавташе сабја, беснејќи.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Се спуштија како вихрогона далга во бојот; дишеа лутина страшна.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Штом слушаше ти за неговото убиство, твојот поглед пламнуваше а ужас; и, вцрвен од лутина, клетва ти даде во својот гнев - дека одмазда ружаш.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Господ да ме прости, неарно сторив, ама пуста лутина човечка е лоша, тики човек колку да се чува да не греши пак ќе згреши.“
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
СИМКА: Не коси се, Костадине. Не мисли на лошо. Денес е празник, не чини лутина на срце да си ставиш...
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Со метлата прават ѓубре, наместо да метат! (Од сламката од лутина, не може, и не сака да го види Томче, кој веќе стои близу до него уплашено и молбено свиткан и одвај се осмелува пак да го ослови.)
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Чувствував дека таената лутина се распламнува полека во мене и ми ја полни главата со крв.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
За умрените се дава на живи разни предмети и продукти да им се најде на тој век сереј — волната кога ќе се попари пушта жолта течност која се зика „сереј“ симсиле — род, потекло синдилија — кременисување од високо, паѓање, несреќен случај синдрак — синко (аугментатив од син) синија — софра, трпеза сињелко — господ кој се наоѓа на синото небо скипне — догорува оганот, скипнува сонцето, животот на човек кога умира скисна — ми се досади скопец — женски накит од сребро или бакар подресен со пари или трепки скорнам — разбудувам, дигам некого од место скубам — пасам трева слеа се — се стопи како восокот што се топи слог — нива слог сповојница — веселба по повод на новородено дете српјановец — рид над селото Витолишта сртам — висам, се врткам околу тебе срчка — види срдешница срџба — лутина ставам — се сретнав со тебе се ставив со некого, 2) Станувам од место старавински — од село Старавина стегната рака — скржав, стипца, циција стигна — роди, се породи жена стопанот — мажот, сопругот страк — парче борина странам (дрва) — редам дрва или друго нешто за товарење на добиток стрелушам — се потплашувам струнено — тканина или плетена врвца од козина суварија — турски жандар, коњаник сугарен —доцна, поназад.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
„Мал су за комита, а не сум мал за венчање!“ — со лутина си мислеше кога си тргна од кај вујка си Ѓура.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Што сѐ не мислеше да му нарече од лутина, но кога напладнето го сретна, застана пред него, му се загледа в очи со рацете наопаку, сакаше да му зареди да му вели сѐ што имаше смислено да му рече, ама сите зборови му нагрнаа одеднаш и како ветерот да му ги однесе.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Се доискашла вриејќи од лутина што му се смеат и со оврлени очи им свика на децата: Што се клештите?
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
- Земи, - со лутина во гласот му рече Луман. – Земи!
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Тие дразнат, предизвикуваат лутина, потсетуваат, по звук и боја, на стар грев.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Иако не сака да го лути акробатот, знае дека неговиот одговор, каков и да биде, ќе предизвика лутина.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Далеку, во некое село, лаат кучиња. Нивната лутина ги дразни ловците.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
И ним им помина лутината.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Да легнеш врз да ти легне овој сач на брег да легнеш да оздраве оваа лутина до разголени меса и очи дождови престорени.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Кога ја слушна и последната строфа од песната, ја запре свирката и ѕверски и се впи во очите: зовре од гнев и лутина, та замавна и силно ја удри со тамбурата по глава.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Реткото сите го ценат, и кога не го сакаат дури, го ценат... Ѝ говореше без нервоза, без лутина, готов да разбере и да прости дури...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Но без лутина во гласот. Туку така, колку да се викне. По навика.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
