магличав (прид.)
Волкот ја свитка опашката меѓу колковите и ја спрашти со едни ветерничави, троноги скокови надолу, сиот со некаква леснина на сенка, во онаа магличава сивина меѓу стеблата, одвлекувајќи си ја по себе и својата здробена нога, запната само за едно парче кожа и за некоја бела жила, што му се отфрлаше во трчањето, чиниш некој ненужен, прикачен дел.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Денот беше сиот затнат од тој магличав, густ врнеж, само тоа нив тројца ниеднаш не ги натера да се подвоумат и да се поколебаат во својата зачекореност.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Сѐ ми е зацрвенето, како изгрев од магличава шумичка.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Им се крева само здивот, магличавата воздишка.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И, од тој магличав изгрев излегува Филип Хаџиевски и ми шепнува: — Најтешко им е да ги тепаш пред жените и децата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
