март (м.)
Скопскиот беглер-бег и прилепскиот кадија го скроија планот да ги нападнат бунтовниците на големиот христијански празник Велигден, кој таа година беше доста ран – уште на 26 март.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
А идната година, уште во почетокот на март, го даде на хемиско чистење. Палтото пак светна, стана како ново.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Во Мартовските демонстрации во Белград, тој беше на чело на една поворка, го носеше знамето и викаше: - Поарно „рат“, отколку пакт! Поарно в гроб отколку роб!
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Па март штом ќе стапне со мирис на лето полето ќе вивне в зеленило сето.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Тие кон крајот на март омекнуваа, киселоста им се намалуваше, па стануваа сосем добри за јадење.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Како што се топеше снегот, така се откриваа и морничавите глетки: камбаната биеше непрестајно, а попот Матлија ги читаше молитвите набрзина за да можат што побргу да се погребат мртвите.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Секој жител на Кралупи раскажува и за тажната историја на овој град - за неговото наполно разурнување од англоамериканските авиони во март 1944 година, кои го бомбардирале поради големите резерви бензин и други нафтени деривати, кои на ова место ги складирале Германците. Таков е Кралупи.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Сметаме дека ќе биде интересно за вашите читатели ако им ги соопштиме имињата на оние бугарски претставители кои по 450 години на 15 март 1871 г. се собраа во престолнината на некогашната византиска слава и величие за братски да се посоветуваат како да си ја уредат својата црква на која до пред десетина години ѝ се закануваше опасност да стане плен на фанариотите; таа и денес од нив страда насекаде во несреќна Македонија.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Од средината на сечко задуваа јужни ветрови, тивки и постојани, и еве до денеска, Свети 40 маченици, деветти март, сѐ уште не престанале.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Месец март е почнат, а снегот од некаде се поврати и само трупа, се реди.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се чувствувам како да сум на свој закоп: стојам на мартовски ветар меѓу црни, лелеави чемпреси и невини, чиниш ни со рака недопрени споменици и со изморени очи се простувам со себеси в ковчег.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Уште пред да се пресмета каде, кога и како ќе биде убиен големиот деспот, на 5 март во 1905 година, во рацете на еден преусвитен атентатор, некојси Киндеријан, се распрснува бомба од чии шрапнели гине, меѓу другите, и Кристофер Микелјан.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
На 25 март ќе се одржи Вториот конгрес на НОФ".
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Беше 5 март, минус 30 степени, ама ни е топло, што се вели, прст да не трае од топлина.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
- Однесете го сега во јама, се прекрстил Симон Наконтик: негде зад него, без некој да му помогне, Васко Тушев го спрегнувал добитокот во својата двоколка и во двоколките на мртвите Јане Крстин и Пецо Дановски и само со влажни очи, понекогаш, барал утеха или охрабрување од мартовската соголеност околу себе: ако бил поет ќе ги испеал најтажните стихови на својот народ.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
„Тате, дојди да нѐ гледаш, март е!“ кликна Мег.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
„Март е, студено е. Наскоро ќе врне и ќе грми“ рече вујко Ејнар.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
I. Прво, споменот на сѐ што се случи на едната и на другата страна од почетокот на месец март 1585 до нашето доаѓање на престолот и за време на другите претходни нереди и за време на овие, да биде збришан и згаснат, како нешто што не се случило.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
На 8 март 1994 г. Антон Литвин на една делница на Тверскиот булевар, заедничка со Пушкиновиот плоштад, на едно стебло од дрворедот закачи 36 брусхалтери. Само тоа.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Беше тоа во Паркот, еден остар, ладен ден во март, кога земјата беше тврда како железо, а тревата изгледаше мртва и никаде не се гледаше ниту една пупка, со исклучок на неколку шафрани што беа никнале само за да бидат обезличени од ветрот.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
