медиум (м.)
Јас немам медиум. Но, сепак, оваа игра нема да ја прекинам. Знаете сѐ за мене и Јана.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
„Не одустанувате од својата игра и горди сте што имате свој медиум за да се убедите дека не сте без вредност?“ Отец Симеон зачудено ги дигна веѓите и се виде себеси во своите илјади облици, за миг испитувајќи дали овој црн тип со долги нозе му ја открива вистината.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Книгата Времето на козите во Франција и пошироко во Европа доживеа успех, а во земјите на германското говорно подрачје појавата на романот веќе предизвика поволни и ентузијазирани реакции во водечките медиуми.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Оваа книга беше одбележана од париските медиуми за храбриот и оригинален симболизам во својата содржина.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Можеме да започнеме со насловите во весниците, со жалопојските во уводниците и во контакт- емисиите: дека нашиот едукативен систем се распаѓа; дека нашите студенти се сѐ помалку способни да ги читаат и разбираат зададените текстови; дека tag-line комуникациите, од некои наречени “bite speak”, ги уништи последните остатоци од дискурс во нашиот јавен и политички живот и од инстант- докторите и медиумските консултанти направи наши нови шамани; дека додека комуникациската империја се бореше за глобална хегемонија, издаваштвото падна под власта на „нултото салдо“, и дека ерата на „моќни трендови“ е пред нас; дека фондовите за уметност се кратат на сите страни, додека самата уметност изгледа преживува длабока криза на безначајност - и така натаму.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Бездруго оттаму и потекнува пренасочувањето кон естетиката, бидејќи во медиумот на уметноста можеби порано би засветкало она што од поими составениот говор го спречува. Спонтано не се приклонувам кон тоа да тврдам дека уметноста го открива предметот.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Андреј Чикатило, руски канибал кој изел 56 лица, во американските медиуми добил голем публицитет.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Писателите на фантастичната и научнофантастичната книжевност биле принудени да соработуваат со овие списанија, па така се случило медиумот да ги наметнува стандардите, за денешни поими, впрочем, сосема простодушни и дури наивни.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Докторите продолжија и понатаму да ги препишуваат слободно, со нив лекувајќи - од разни депресии до диети за добивање во тежина, со што само ја зголемија нивната рекреативна употреба, посебно на амфетамините Дринамил (пурпурни срца или сини), Декседрин (дексијс), и Дурофет (црни бомбардери) кои ги преплавија улиците и црниот пазар. 1964.година, после вревата што ја кренаа медиумите, илегалното поседување на амфетамините стана казниво со закон.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Поетот остана сосема рамнодушен кон идејата дека медиумот на писмото би можел да му овозможи на текстот темелна автономија, со тоа што ја израмнува општата разлика помеѓу дословниот и фиктивниот дискурс.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Психоделичните дроги, со оглед на тоа што нудат, пред сѐ богато визуелно доживување можат да бидат многу привлечни за личности кои се бават со визуелен медиум.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Писмата* Келн-Скопје од 89 г., што се пред вас (драги („)маргиналци(“) и творјани), се наоѓаат тука од три причини: првата и апсолутно доминантна е онаа естетската; станува збор за една комплексна, измамнички автореференцијална и во крајна линија лирска во своите пајажинести структури, приказна, всушност Дијалог (воспоставување Разлики што искри Креација!) меѓу два прилично различни духа чиј што фантазмогориски набој се судира на тоа чудно поле на епистоларната проза; втората причина е обидот едновремено да се воспостави како разликата меѓу тоа “fin de siécle време” (кога медиски суптилно дозираниот но континуирано експандирачкиот фашизам на Милошевиќ и неговата клика од глупаци, слуги и разбојници, почнуваше да се прелева преку чашата и полека да ги разјадува и онака тенките шевови на „вештачката творба“) и ова време (на нов почеток, како во нов век, на некој начин, без доволно артикулирани репери и со многу неизвесност), така и сличноста, што можеби најмногу се согледува во таа потенцирана артифициелност, маниризам можеби, ескапизам дури, што, на некој начин, самата уметност и е, гледана од тој беден политикантски агол; третата причина (зошто токму овие „декадентни“ писма, кога и Вулкански и Станковски имаат дела многу „позаводливи“, „попримерени“ на овој сегашниов - „нововековен“ - контекст) се надоврзува на втората: кои сме и што сме со тој багаж што го имаме во главата?
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Преодите како што е оној од печат кон електронски медиуми не се одвиваат без превирања - или, поточно, без преткајување на целата социјална и културна ткаенина.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Од медиска точка на гледање вистината е победа на едната (вистина) над другите. Произведуваат ли медиумите една важечка стварност?
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Во меѓувреме, доле во Тексас, еден писател кој се вика Брус Стерлинг веќе издал фанзин (типично строго постмодерен медиум) наречен „Евтина Вистина”; сите текстови беа потпишани со псевдоними, и сите заедно твореа групи за „герилни напади” врз СФ-от.
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
Затоа што нашите деца растат со телевизијата, едностран медиум, се развива тежнеење кон неинтерактивноста.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Ворхол исто така и во својата ликовна работа ги подржуваше типичните грешки на медиумот (расипувањето како креација).
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Не можевме да го видиме медиумот, ниту таа нас, во придушената светлина, низ преполнетата соба со повеќе од педесет луѓе.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Зборот бил единствениот технолошки можен медиум. Денес... го читаме Меклуан.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Истовремено почнува да истражува во медиумот на филмот, снимајќи ги првите материјали со камера супер-8.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
