мрша (ж.)
Во тоа место беше се направил еден бој и многу луѓе имало истепани и изоставени по планината, та поради мршите беа се собрале орли да јадат од мршите.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Планињето глас дадоја од шмајзери пукање, речиштата протекоја од крвови течење, ридиштата поцрнеја од фашиските мрши.
„Од борбата“
од Блаже Конески
(1950)
Јован Ѓуров како орел на мрша се прибра до над село и чекаше да се истави волкот за да долета да колвне некој сокол.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ќе ми ти наврцка еден булук, сете како пилци, а ти ајде со твојте, оди, работи, рани и. Mope, срце ќе и јаде, кога јас 'ќе и рана! Рани ќе ранат по мршата!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Над глава - ќерамитка, под мршата сламарник, во мевот - царски леб.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Оној, што мирисаше онака погано на мрша, а тој ја сеќаваше таа миризба речиси како допир по своето лице.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Беше тоа еден од оние големите волци, во расцутот на своите сили, колку едно јунче; неговото влакно, речиси тврдо, како кај ежовите, сега линееше од гладот и остануваше по снегот во излепени прамења, како од мрша.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Го гледаше како доаѓа сѐ поблиску, можеше да го гледа појасно од секогаш тоа ветерничаво суштество, во секој миг спремно да ја впие својата остра муцка во првата мрша, што ќе му се сретне на патот и да остане така, вкопан, како пијавица, како крлеж, ако сакаш скини му сѐ друго од неговото тело, ако сакаш преполови го, истури му ја сета негова утроба, само ако си му ја оставил цела онаа негова шилеста муцка.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
20. ЈАЗИКОТ КОСКИ НЕМА, НО КОСКИТЕ ГИ КРШИ - така да беше денеска многу ќе имаше и мрши, но, еве, тој е хуман и друга функција врши: му мести коски на светот за утре да ги скрши...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
„Има луѓе што умираат праведни, има луѓе што умираат грешни”, им велеше попот: ”на праведните смртта им се јавува весела, а на грешните намуртена, страшна, лоша; луѓето се страшат од неа и затоа пред умирачката си го покриваат лицето со покривка за да не ја гледаат; смртта е како некој мајстор; турли-турли алати има: тесла, пила, секира, глето, клешти, сврдел, копан, затегач, турпија, скоби и многу други алати; најпрвин ќе зафати болниот од прстите да го разглобува со сите тие чешити алати: оди од зглоб до зглоб, и откако ќе го разглоби, почнува жилите да му ги сече, и најпосле ќе почне со секира да го мава по тилот додека не му ја земе душата; кога ќе му ја земе душата - ја носи право кај бога на поклонение, а потоа, еден ангел ќе ја шета душата открај-накрај на небото и открај-накрај на земјата за да ги види сите убавини; ќе ја носи по сите места каде што шетал човекот додека бил жив и ќе му покажува ангелот сѐ што чинел: добро или лошо; на четириесеттите дни ќе го врати човекот кај гробот и ќе му ја покаже мршата негова кај што лежела внатре; по четириесеттите дни, пак ангелот душата ја носи кај бога, и тогаш господ ќе му заповеда на ангелот да ја носи душата во рајот или пеколот; ете, затоа треба на умрените до четириесетте дни да им се пее на гробот и да им се носи задушница; со тие добрини може господ да се смилостиви и да им ги прости гревовите: зашто до четириесетте дни душата не му е пресудена на човека”.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Под урнатините на плевните скапуваа отепани добичиња, а под чатиите на куќите - сета покуќнина што се нашла во моментот на уривањето.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Ете, исто страда и Роса, ама нејзе не ѝ здравееше од тој лек. Башка кожа, друга мрша...
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
- И го завиткавме во платна, во кожи, во кожуви, оти беше многу тепан, сета мрша набиена...
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Мршата скапува, а сликата останува, вели. - Душата оди без мрша, велам, ама мршата не ја заборава.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ги жалеше за загубата но ги осудуваше за постапката; претпоставуваше дека само го одрале пцовисаното, ја зеле кожата, а мршата ја оставиле таму.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Си ја влечам ногата како тумрук, како букагија, а полицајците идат по мене, небаре муви по мрша.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Друга кожа, што се вели, друга мрша.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Здравјето веќе ми попушта: ми се одлева некаде, ми бега од снагата. Ми бега и облеката од мршата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ако не си знаел, ќе ти кажам. Дивите свињи се дебелеат од мрша. Не си ги јадел. Утре тие ќе те лапаат.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Осамениот орел го чекаше својот миг: ќе отидеме, ќе остане мрша.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
