навечер (прил.)
3. Наквечер дојди, наквечер, наквечер - в прва темница, мини го прагот раскапан влези во трошна одаја, на миндер седни накривен со каракамен на гради: каде е, каде радоста каде е куќа весела?
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Стани си утре порано дојди си вечер подоцна, наутро радост понеси навечер тага донеси - ај, пусти да е, пуст да би останал живот кучешки!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Ги испитував навечер кришум од домашните своите очи в огледало и се разочарував.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
- Не можам, одговорив тивко. - Јас навечер морам дома да се приберам.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Тој служи за подниците, а каде што семејството е многубројно и не ги збира сите да спијат по катиштата, им фрлаат по некое рогузинче на децата навечер за спиење, додека блиското семејство, мажот со жената, и по некое дете, спијат пак на рогузина и козинаво покровче, по катиштата.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
За неполни два три месеци ги научи напамет молитвите и, на големо чудо од отец Арсенија, почна и сам да ги мрмори во параклисот кога се крстеше и длабоко правеше по четириесет метании наутро и навечер без да се почине.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Навечер дома седнуваше уште понастрана од него и уште построго го гледаше прашувајќи се дали на деда работата му е чиста или навистина, како што велат селаните, не му е.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Одвај чекал навечер по вечера да се истркалаат во постелата и да го помоли: - Тате, ајде да ми кажуваш за чевлињата што ќе ми ги купиш за Велигден.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Низ мојата улица само јас поминувам и само навечер штом се успие тишината она се буди плашлива и измамена, измамена од гласот на далечината.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Но многу повеќе за мојот срам: плачев и удирав до болка со тупаниците по меките лица на децата, ги кршев навечер туѓите прозорци, им нанесував штета на сите од улицата колку што можев.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Навечер се враќав од болница и мирисав на крв, на етер, на сапун.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Тогаш знаеше, само навечер, кога свеста ќе му се замрачеше од селската црешова ракија, дека ќе стане она што мора да стане.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ја испиеме ли без муртење и роптање, верата од неговото вечно царство ни е отворена уште навечер.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Секоја сабота навечер го палеше кандилото пред Христовото распетие, таму, во дното на малата соба, се молеше за здравјето и за среќата на своето дете и се колнеше дека нема да го пушти синот да оди на печалба во тие проклети земји, макар тука и со корење да се храни.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
И навечер заспива како претепан, зашто, мајко моја! – цел еден ден поминал во натпревари!
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Навечер, во долгите зимски ноќи, крај топлиот оган, дедо ти ти прикажува за „млад Гоце Делчев војвода“.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Навечер пали оган па можат да ни летнат колибите.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
И нели кучињата постојано навечер се дерат по некого? Да!
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Тој мирис на сеното, тие звуци што навечер никнуваа наоколу, во самата плевна, во буковата корија, во папратот зад плевната, тие ѕвезди што се гледаа низ отворот на вратата, тој чуден опивлив ноќен планински воздух што го дишеше и му се насладуваше и ти се чини дека сѐ е вечно, нема почеток и нема да има крај, и ти се живее и ти се постои и би сакал да бидеш насекаде, со сешто, засекогаш...
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Толе го нарача Колета уште од саботата навечер и овој даде збор дека утре само нему ќе му свири, па ако сака и самиот Челебија нека слезе да му наредува, нема да го слуша.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
