нагази (св.)
Уф, срцево ми игра од радост! Ајде, Доцко, ајде, волку, стапицата ти е наместена, само да ја нагазиш!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Ти си нагазил, сине, на маѓија!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Нагазив на овие замотани партали! (Покажува на бебенцето што го носи Цонка.)
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Елбете, нагазиле Сефедин и мудурот на осарникот, та ги искасале, — одговори иронично јузбашијата и поздрави во знак на свршен доклад. — Ништо чудно, — промрмори бимбашијата и го ослободи овој јузбашија за да ги прими рапортите од другите.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Трчаше пред аскер бимбашијата на својот арапски коњ, им даваше зорт на јузбашиите, мулазимите, башчаушите, чаушите и онбашиите да го стегаат аскерот, што побргу да накачува на нагорништето, за да дојде до целта незабележан уште неразденето убаво, но аскер како аскер, се влечкаше тромо и, спротивно на офицерските желби, не сакаше да влегува во борба ноќно време, оти не можеше да види што ќе нагази и откаде да се пази.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
— Да појдиме, лели велите, токо дали не ќе нагазиме на некоа потера! — одобри и Стојче.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
И така идат, се нагазуваат низ снегот.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Дали нешто нагази или нешто го начара, дали некој му наврза нешто, којзнае што му стана за да не може да си легне со невестата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Еда, одам така и збирам, а едно мечиште, еда, ба му ти е мртви, беше нагазило еден мравјалник, еда, се расчекорило мечиштето над мравјалникот и лижи дали лижи.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Одеднаш нагазив на сопирачката. Видов како на мојта глава пролета Високиот.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Јас нагазив. И одеднаш пред мене се појави камион. На свиокот.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
Ми ги знаат возбудите и заблудите, Болките во желудникот, реата, Ми ги знаат потресите и вознесите, Ми го знаат огнот и пареата Дреата со која ги нагазив, Мојот здив, кога во нив се преселив, Се вгездив и задомив.
„Сонети“
од Михаил Ренџов
(1987)
— А што бараше овдека, ми вели тој што ме нагази.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Таксистот — вр, вр — ја нагазува папучата, почнаа да чкрипат гумите, кочниците.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Некој ни ја нагазува жицата, велам, ти беше на станица во Потма?
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Пред него преплавуваше буица од гневни, беспомошни мисли: меѓу неговите зборови се закануваше минско поле - ако погрешно нагази, ќе биде разнесена.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Земанек возеше бавно; газдата се смееше, му велеше да забрза, но Земанек немаше храброст да нагази на мотоциклот.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Татко ми вели дека ќе оди во спалната малку да дремне, а брат ми повторно ги обува патиките, се разбира без одврзување, туку ги нагазува, токму така како што татко ми да го види веднаш би му свикал, и оди надвор: - Само да знам – довикува од вратата – ќе правиш денес колач или воопшто да не се надевам?
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Така во една прилика рече самиот тој, жена ми, рече, е болна од уплав. Нагазила навечер на шип.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Не знае таа со мене, како што јас знам со неа. Од шејтан донесена, на шејтан нагазила.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
